«η τεμαχισμένη μνήμη μιας εποχής…»! Χ.Θ.
Μικρό, ξυπόλητο, φτωχό,
με τα θλιμμένα μάτια σου, όμορφο αλητάκι
που με κοιτάς τόσο παράξενα,
μικρέ μου πωλητή… πλανόδιε,
τι άραγε θα ’θελες να μου πεις;
Από μικρός στα βάσανα, τι έχεις να τραβήξεις.
Αυτό, που η ζωή δε σου ’δωσε και θέλεις ν’ αποκτήσεις
-με τις φυλλάδες παραμάσχαλα-
στους δρόμους διαλαλάς:
“Εφημερίδες! Έκτακτο παράρτημα!”
Του κόσμου τα νεώτερα… τις έκτακτες ειδήσεις…
Μηθυμναίος
Φίλε Στράτο,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου θύμισες τα χρόνια του Ελληνοιταλικού Πολέμου, που κάθε δυο μέρες φώναζαν "Έκτακτο Παράρτημα" με τις Νίκες του Ελληνικού Στρατού,
Η δε φωτογραφία την διάρκεια της κατοχής το πως είχαμε καταντήσει,
Μνήμες, που τείνουν να ξεχαστούν από το σήμερα.
χαιρετώ
Γαβριήλ
Στ΄αλήθεια φίλε μου. Πόσα θα μπορούσε να μας πει αυτό το αλητάκι, όπως το λες, που περίμενε να βγει το παράρτημα για να βγάλει μεροκάματο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύτιμες θύμησες.
Νάσαι καλά.
Μια εικόνα,πολλές αλήθειες, η τεμαχισμένη μνήμη μιας εποχής!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή εβδομάδα Στράτο.
@ pylaros,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι αυτό το «μικρό, ξυπόλητο, φτωχό αλητάκι» από εκείνη την εποχή είναι ίσως και λίγο πριν…
Τώρα στην εποχή μας «τα νεώτερα κι οι έκτακτες ειδήσεις» τις έχουμε στο δευτερόλεπτο μπροστά μας…
Η εξέλιξη της τεχνολογίας, φίλε ταξιδευτή…
@ Dennis Kontarinis,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστά το λες, Διονύση… Μακάρι να μην ξαναδούμε παιδάκια στη θέση αυτού του μικρού…
@ Χαρά Θ.,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜένω –γιατί μου άρεσε ιδιαίτερα- αυτό το «η τεμαχισμένη μνήμη μιας εποχής»!
Θα ήθελα πολύ, Χαρά μου, να προσθέσω αυτή τη φράση στην ανάρτηση.
Και να που οι εποχές κύκλο κάνουν και ξαναγυρίζουν, ενώ υπάρχουν όλα μα όλα τα συνθετικά τους συμβολικά και πραγματικά ώστε παραμένουμε σε άγρυπνο και διαρκές σοκ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρες Στράτο. Πολύ εύστοχο και συμβολικό εν όψη της επικαιρότητας.
@ Τατιάνα Καρύδη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι αν δεν κάνουν τον κύκλο τους, Τατιάνα μου, είμαστε εμείς που τα ξαναφέρνουμε –όχι στο νου μας- αλλά ναι στα μάτια μας για να δούμε τους δρόμους που άνοιξε από τότε η πληροφορία.
Και όλα άλλαξαν όπως έπρεπε ν’ αλλάξουν… δίχως να πέσει «μαύρο»…
Καλημέρα και χαίρομαι που σε ξαναβλέπω!