Στα σοκάκια των αναμνήσεων…

Γειτονιές της «αυθεντικότητας και της καλοσύνης». Σοκάκια που παρέμειναν ίδια όπως τότε, επιστρέφουν και ξεδιπλώνονται, γεννούν τη νοσταλγία των ειδυλλιακών εποχών και των ωραίων χρόνων, αυτών που είχαμε την τύχη να ζήσουμε κι ολοένα ψάχνουμε να ξαναβρούμε. Μικρός κι ανεκτικός ο κόσμος στις παλιές γειτονιές του Μολύβου –στα σοκάκια και στα πεζούλια του– η γειτονία και η γειτόνισσα συνεχίζουν να υπάρχουν… ακόμη.

Στο Μόλυβο «μαθαίνεις ν’ αγαπάς την ομορφιά»!

 

Μόλυβος, ο παράδεισος των χρωμάτων και της γαλήνης. Ένα κομμάτι ομορφιάς και γαλήνης, νοσταλγίας και αναπόλησης, ευαισθησίας και ανθρωπιάς. Ένα κομμάτι τόπος που τον φυλάγω μέσα μου  μην και ποτέ μου λιγοστέψει… 

Μόλυβος, ναι. Παθιασμένος και σαγηνευτικός, μελαγχολικός και απρόσιτος, ρομαντικός και αχαλίνωτος σε σκλαβώνει πάντα… Μόλυβος, πόλος έλξης, ο αγαπημένος τόπος ποιητών, καλλιτεχνών και διανοούμενων.

Τελεία και παύλα: Στο Μόλυβο «μαθαίνεις ν’ αγαπάς την ομορφιά»!