Δεκέμβρης του 2008, πριν 14 χρόνια…

Μπορεί να πέρασαν 14 χρόνια από τότε, όμως αυτό το ταξίδι θα μείνει αξέχαστο στη μνήμη μου. 

28 Δεκεμβρίου, από τη Βοστόνη της εκπαίδευσης και της γνώσης στη Νέα Υόρκη, τη Μητρόπολη του κόσμου.

Η Νέα Υόρκη κάποτε ήταν η ελπίδα των μεταναστών. Σήμερα είναι απλά η πόλη που τα έχει όλα, μα όλα... σε υπερθετικό βαθμό!!! 

Με άλλα λόγια μια ενδιαφέρουσα και μαγευτική πόλη!

Νέα Υόρκη δίχως Μανχάταν θα ήταν κάτι σαν την Αθήνα χωρίς τον Παρθενώνα...

Η λιμουζίνα της περιήγησης, ίσως μια υπερβολή για καιρούς ύφεσης, αλλά εδώ έτοιμη μας περιμένει... για τον χειμωνιάτικο περίπατο στο Central Park αλλά και για τις λεωφόρους της λάμψης.

 

Και το σκηνικό για την ιστορία και τις αναμνήσεις...

* The photos in this post have been edited with #madewithribbet from @ribbetapp

Θεματική ενότητα: Ασπρόμαυρες επιλογές και προσεγγίσεις από τη κλασική Αθήνα

 

Πώς ν’ αντισταθείς σε τούτη τη λάγνα γοητεία της στιγμής;

 

Πρώτη μέρα του χρόνου. Πρωτοχρονιά με λιακάδα. Ο καιρός επιμένει σε παρατεταμένη άνοιξη. Αίθριος, ανέφελος, γαλήνιος, διαυγής. Πρωινό, λίγο πριν το μεσημέρι, μια βόλτα προς τη θάλασσα που την αγαπώ πολύ, όπως τις αμαρτίες μου. Οικειότητα που με στρέφει εκεί. Νησιώτης είμαι, πώς θα μπορούσε να ήταν αλλιώς; Τα άλμπουρα των ιστιοφόρων που φαίνονταν πάνω από τα χαμηλά σπίτια ήταν το έναυσμα. Πήρα τη διαδρομή προς τη μαρίνα. Και να ο αιφνιδιασμός του μη αναμενόμενου. Απίστευτο, αλλά αληθινό, πόσο τυχερός αισθάνθηκα μ’ αυτό που αντίκρισα: Το γαλάζιο, θάλασσας και ουρανού να αντικατοπτρίζεται στης φύσης τον καθρέφτη. Όλα μαζί, ουρανός, βουνό, αραγμένα ιστιοφόρα, ανακατεμένα στην παλέτα της φύσης και του καιρού. Η φύση βάφεται με τα δικά της γαλάζια χρώματα και δεν ρωτάει κανέναν γι’ αυτό. Η ομορφιά ενδυναμώνεται στη βεβαιότητα του πρόσκαιρου, στην αιωνιότητα της στιγμής. Πόσο θα ’θελα να σταματήσω την ώρα, να μην κυλάει. Είναι γιατί κάτι τέτοιες μοναδικές στιγμές, ίσως να μην επαναληφθούν. Το κινητό μου η λύση και οι φωτογραφίες μάρτυρες…