"Αυτό είναι το ελληνικό θάμα"

 Έγραψε ο Νίκος Καζαντζάκης μετά την επίσκεψή του στο Βρετανικό Μουσείο:

«Και πήγα στη μεγάλη αίθουσα με τα ελληνικά μάρμαρα. Χαρά ειδωλολατρική, γυμνά ηλιοψημένα κορμιά, άνεμος ανοιξιάτικος φυσάει, γέλασε επιτέλους το ψακωμένο χείλι της μοίρας.

Στέκουμαι μπροστά από τ' ανάγλυφα του Παρθενώνα και νιώθω πως το μεγάλο μυστικό της τελειότητας στη ζωή και στην τέχνη λέγεται: ισορρόπηση.

Η σάρκα εδώ, στην ελληνική τέχνη, δεν βάρυνε για ν' αποχτήσει δύναμη, μήτε έγινε ανάλαφρη για ν' αποχτήσει χάρη.

Κατόρθωσε ν' αλαφρώσει την ύλη χωρίς να της αφαιρέσει την δύναμη∙ να την αλαφρώσει ακριβώς ίσια με το σημείο που αρχίζει η χάρη. Λίγο πιο δώθε να σταματούσε θα γίνουνταν δυνατή μα δυσκίνητη∙ λίγο πιο πέρα να πήγαινε θα καταντούσε χαριτωμένη κι αδύνατη. 

Βρήκε και στάθηκε στο εξαίσιο, αόρατο στο γυμνό μάτι, σύνορο της τέλειας ισορροπίας.

Αυτό είναι το ελληνικό θάμα».

Η φθινοπωρινή μεταμόρφωση της φύσης

 Τέλη Νοέμβρη, η αισθητική μελαγχολίας που εκπέμπει η φύση, φορτωμένη στα γήινα χρώματα, επιδρά έντονα στον ψυχισμό μας. Πολύχρωμες εικόνες που κάνουν εμφανή και πολύ ενδιαφέρουσα την πορεία της φθινοπωρινής μεταμόρφωσης μέσα στην κυκλικότητα του χρόνου. Χρώματα της σκουριάς και της ώχρας δημιουργούν σύγχυση συναισθημάτων και συγχρόνως αφορμή ώστε να τις αποτυπώνω, με στιγμιαία κλικ, στις φωτογραφίες μου.

Εικόνες από τον 40ό Μαραθώνιο της Αθήνας 12/11/2023

Μικρή αναδρομή στο οργιώδες πράσινο της Βενεζουέλας

Με τον φωτογραφικό μου φακό επέλεξα να εστιάσω εικόνες από την πλούσια τροπική βλάστησή της. Η ποικιλόμορφη αυτή χώρα έχει να προσφέρει στον επισκέπτη της περίπου 30.000 είδη φυτών από τα οποία υπολογίζεται ότι το 38% είναι ενδημικά είδη, δηλαδή είναι μοναδικά σε αυτήν τη χώρα. Απολαύστε ένα μικρό δείγμα.

Στον Μόλυβο μαθαίνεις ν’ αγαπάς την ομορφιά

Απόψεις του Μολύβου σε κολλάζ συνοδοιπορούν και συμπληρώνουν, μέσα από τα δικά μου ρομαντικά μάτια, την ανέγγιχτη ομορφιά του, τη γαλήνη, τη γοητεία και την αύρα που προκαλεί μοναδικά συναισθήματα. Εικόνες που κρατούν, σαν θησαυρό στην ψυχή μου, τη γλύκα και τα χρώματα που αρνούνται να ξεθωριάσουν. Εκεί αναβαπτίζομαι σε κάθε επίσκεψή μου.

Ο Μόλυβος, ένας απλός, ολιγαρκής παράδεισος των χρωμάτων και της γαλήνης, είναι μια κατηγορία από μόνος του. Έχει μια ιδιότυπη γοητεία που σε αιχμαλωτίζει, άμεσα και ολοκληρωτικά, μόλις κιόλας τον αντικρίσεις. Μπαλκόνι στον ουρανό, καταπώς ετάχθη από τη φύση,  με τα πετρόχτιστα σπίτια του τα οποία αντιστέκονται στο χρόνο.

Στον Μόλυβο μαθαίνεις ν’ αγαπάς την ομορφιά. Την στην απλότητά της.

Ωστόσο, δεν θα ήθελα να αφήσω εκτός την εξοχή των παιδικών μου χρόνων. Την εξοχή με την ιδιότυπη ονομασία και τη δωρική κατάληξη: Μνος. Τώρα, ανάμεσα στα «σημαίνοντα» της σήμερον ημέρας αναπολώ εκείνα τα παιδικά καλοκαίρια μου, κληρονομιά που μου ανήκει.

Προσεγγίζουν και κρουαζιερόπλοια στο Μόλυβο

Φωτογραφίες αρχείου - Αύγουστος 2015 

Ανάβαση στην κορυφή του Λεπέτυμνου

Χρόνια πίσω, έκανα ανάβαση στον Άι-Λια, το μικρό ξωκλήσι στην κορυφή του Λεπέτυμνου. O Λεπέτυμνος είναι το μεγαλύτερο βουνό της Λέσβου και καταλαμβάνει όλη τη βόρεια πλευρά του νησιού. Έχει δυο κορυφές, τον Προφήτη Ηλία με το ομώνυμο εκκλησάκι στα 939 μέτρα και τη Βίγλα με 969 μέτρα. 

Η θέα είναι απολαυστική, καθώς στο οπτικό μου πεδίο αντικρίζω ολόκληρο το νησί της Λέσβου κι ακόμη παραπέρα. 

Το ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία είναι χτισμένο στην απόκρημνη κορύφωση της δυτικής κορυφής του Λεπέτυμνου πάνω σε παράξενους βράχους που προέκυψαν από διάβρωση των υλικών που περιέβαλαν έναν πυρήνα λάβας. 

Στις πλαγιές του βουνού υπάρχουν τα χωριά Στύψη, Υψηλομέτωπο, Πελόπη, Κάπη, Συκαμιά, Λεπέτυμνος, Άργενος και Βαφειός.

Στα σοκάκια των αναμνήσεων…

Γειτονιές της «αυθεντικότητας και της καλοσύνης». Σοκάκια που παρέμειναν ίδια όπως τότε, επιστρέφουν και ξεδιπλώνονται, γεννούν τη νοσταλγία των ειδυλλιακών εποχών και των ωραίων χρόνων, αυτών που είχαμε την τύχη να ζήσουμε κι ολοένα ψάχνουμε να ξαναβρούμε. Μικρός κι ανεκτικός ο κόσμος στις παλιές γειτονιές του Μολύβου –στα σοκάκια και στα πεζούλια του– η γειτονία και η γειτόνισσα συνεχίζουν να υπάρχουν… ακόμη.

Στο Μόλυβο «μαθαίνεις ν’ αγαπάς την ομορφιά»!

 

Μόλυβος, ο παράδεισος των χρωμάτων και της γαλήνης. Ένα κομμάτι ομορφιάς και γαλήνης, νοσταλγίας και αναπόλησης, ευαισθησίας και ανθρωπιάς. Ένα κομμάτι τόπος που τον φυλάγω μέσα μου  μην και ποτέ μου λιγοστέψει… 

Μόλυβος, ναι. Παθιασμένος και σαγηνευτικός, μελαγχολικός και απρόσιτος, ρομαντικός και αχαλίνωτος σε σκλαβώνει πάντα… Μόλυβος, πόλος έλξης, ο αγαπημένος τόπος ποιητών, καλλιτεχνών και διανοούμενων.

Τελεία και παύλα: Στο Μόλυβο «μαθαίνεις ν’ αγαπάς την ομορφιά»!

Σεργιάνι στη Μονή Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου

 Στο περιβόλι της Μονής του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, ανάμεσα σε κλαριά ανθών και αισθήσεων καθηλώθηκα. Καταπώς ετάχθη από τη φύση και τη φροντίδα, κάθε λογής λουλούδια στη γραμματική της ανοιξιάτικης φύσης, κρατάνε συντροφιά στον Άγιο για να μη νιώθει μοναξιά. Εστιάζω όπου βρίσκω μια ομορφιά να σώσει τη μέρα…

Ένα κλικ με χώριζε, ένα «σιγαλό» κλικ μη και φοβίζω τη μέλισσα 

που είχε κοντέψει να γευτεί λίγη γύρη και λίγη άνοιξη.

* Από το σημερινό σεργιάνι μου στο Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στις δυτικές παρυφές του Υμηττού, λίγο πιο πάνω απ' το σπίτι μου.

Μηθυμναίος βυθός

Θαυμάσιες αποχρώσεις και μαγικές εικόνες από τον θαλάσσιο πυθμένα της Μήθυμνας.

 

Από τη «γκαλερί του δρόμου»…

    Περπατώντας, τούτες τις μέρες, στους δρόμους της Αθήνας η ματιά μου, όλως τυχαίως, έπεσε σε κάποιες επιβλητικές τοιχογραφίες. Γκράφιτι, όπως τα λένε –μια ιδιότυπη μορφή τέχνης του δρόμου– ζωγραφισμένα σε τοίχους μισογκρεμισμένων σπιτιών, αλλά και σε τοίχους  πολυκατοικιών, όπως και σε άλλες δημόσιες επιφάνειες δίνοντας χρώμα και ζωή στην πόλη. 

    «Στη γκαλερί του δρόμου» εύκολα τη λες και έτσι, οι καλλιτέχνες του δρόμου (street artists) προσπαθούν με την τέχνη τους να εκφραστούν, να μιλήσουν, να εκφέρουν την δική τους άποψη, να… αφήσουν ένα μήνυμα.

Τα δύο χέρια απεικονίζουν, απ’ ό,τι έμαθα, τον ψαλμό 119:173 της Βίβλου:

«Ας είναι το χέρι Σου έτοιμο να με βοηθήσει».