Στον Μόλυβο μαθαίνεις ν’ αγαπάς την ομορφιά

Απόψεις του Μολύβου σε κολλάζ συνοδοιπορούν και συμπληρώνουν, μέσα από τα δικά μου ρομαντικά μάτια, την ανέγγιχτη ομορφιά του, τη γαλήνη, τη γοητεία και την αύρα που προκαλεί μοναδικά συναισθήματα. Εικόνες που κρατούν, σαν θησαυρό στην ψυχή μου, τη γλύκα και τα χρώματα που αρνούνται να ξεθωριάσουν. Εκεί αναβαπτίζομαι σε κάθε επίσκεψή μου.

Ο Μόλυβος, ένας απλός, ολιγαρκής παράδεισος των χρωμάτων και της γαλήνης, είναι μια κατηγορία από μόνος του. Έχει μια ιδιότυπη γοητεία που σε αιχμαλωτίζει, άμεσα και ολοκληρωτικά, μόλις κιόλας τον αντικρίσεις. Μπαλκόνι στον ουρανό, καταπώς ετάχθη από τη φύση,  με τα πετρόχτιστα σπίτια του τα οποία αντιστέκονται στο χρόνο.

Στον Μόλυβο μαθαίνεις ν’ αγαπάς την ομορφιά. Την στην απλότητά της.

Ωστόσο, δεν θα ήθελα να αφήσω εκτός την εξοχή των παιδικών μου χρόνων. Την εξοχή με την ιδιότυπη ονομασία και τη δωρική κατάληξη: Μνος. Τώρα, ανάμεσα στα «σημαίνοντα» της σήμερον ημέρας αναπολώ εκείνα τα παιδικά καλοκαίρια μου, κληρονομιά που μου ανήκει.

Προσεγγίζουν και κρουαζιερόπλοια στο Μόλυβο

Φωτογραφίες αρχείου - Αύγουστος 2015 

Ανάβαση στην κορυφή του Λεπέτυμνου

Χρόνια πίσω, έκανα ανάβαση στον Άι-Λια, το μικρό ξωκλήσι στην κορυφή του Λεπέτυμνου. O Λεπέτυμνος είναι το μεγαλύτερο βουνό της Λέσβου και καταλαμβάνει όλη τη βόρεια πλευρά του νησιού. Έχει δυο κορυφές, τον Προφήτη Ηλία με το ομώνυμο εκκλησάκι στα 939 μέτρα και τη Βίγλα με 969 μέτρα. 

Η θέα είναι απολαυστική, καθώς στο οπτικό μου πεδίο αντικρίζω ολόκληρο το νησί της Λέσβου κι ακόμη παραπέρα. 

Το ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία είναι χτισμένο στην απόκρημνη κορύφωση της δυτικής κορυφής του Λεπέτυμνου πάνω σε παράξενους βράχους που προέκυψαν από διάβρωση των υλικών που περιέβαλαν έναν πυρήνα λάβας. 

Στις πλαγιές του βουνού υπάρχουν τα χωριά Στύψη, Υψηλομέτωπο, Πελόπη, Κάπη, Συκαμιά, Λεπέτυμνος, Άργενος και Βαφειός.

Στα σοκάκια των αναμνήσεων…

Γειτονιές της «αυθεντικότητας και της καλοσύνης». Σοκάκια που παρέμειναν ίδια όπως τότε, επιστρέφουν και ξεδιπλώνονται, γεννούν τη νοσταλγία των ειδυλλιακών εποχών και των ωραίων χρόνων, αυτών που είχαμε την τύχη να ζήσουμε κι ολοένα ψάχνουμε να ξαναβρούμε. Μικρός κι ανεκτικός ο κόσμος στις παλιές γειτονιές του Μολύβου –στα σοκάκια και στα πεζούλια του– η γειτονία και η γειτόνισσα συνεχίζουν να υπάρχουν… ακόμη.

Στο Μόλυβο «μαθαίνεις ν’ αγαπάς την ομορφιά»!

 

Μόλυβος, ο παράδεισος των χρωμάτων και της γαλήνης. Ένα κομμάτι ομορφιάς και γαλήνης, νοσταλγίας και αναπόλησης, ευαισθησίας και ανθρωπιάς. Ένα κομμάτι τόπος που τον φυλάγω μέσα μου  μην και ποτέ μου λιγοστέψει… 

Μόλυβος, ναι. Παθιασμένος και σαγηνευτικός, μελαγχολικός και απρόσιτος, ρομαντικός και αχαλίνωτος σε σκλαβώνει πάντα… Μόλυβος, πόλος έλξης, ο αγαπημένος τόπος ποιητών, καλλιτεχνών και διανοούμενων.

Τελεία και παύλα: Στο Μόλυβο «μαθαίνεις ν’ αγαπάς την ομορφιά»!

Σεργιάνι στη Μονή Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου

 Στο περιβόλι της Μονής του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, ανάμεσα σε κλαριά ανθών και αισθήσεων καθηλώθηκα. Καταπώς ετάχθη από τη φύση και τη φροντίδα, κάθε λογής λουλούδια στη γραμματική της ανοιξιάτικης φύσης, κρατάνε συντροφιά στον Άγιο για να μη νιώθει μοναξιά. Εστιάζω όπου βρίσκω μια ομορφιά να σώσει τη μέρα…

Ένα κλικ με χώριζε, ένα «σιγαλό» κλικ μη και φοβίζω τη μέλισσα 

που είχε κοντέψει να γευτεί λίγη γύρη και λίγη άνοιξη.

* Από το σημερινό σεργιάνι μου στο Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στις δυτικές παρυφές του Υμηττού, λίγο πιο πάνω απ' το σπίτι μου.