Εικόνες της Εφταλούς μέσα από τα περίτεχνα βράχια της

Βράχια οξειδωμένα, θαλασσοφαγωμένα λαξεμένα από μαγικό κι αόρατο χέρι. Δεν είναι πίνακες ζωγραφικής, δεν έβαλε πινελιά ανθρώπου χέρι – της φύσης έργο είναι και του καιρού. Με μόνα εργαλεία το κύμα, τον ήλιο, την αρμύρα και τον άνεμο, συναρπάζουν τη ματιά και αποθεώνουν την αχαλίνωτη φαντασία της φύσης.

 

Χρώματα και αντιθέσεις που ξέρουν να σε κρατάνε στο μισό της πραγματικότητας και... στο μισό του ονείρου.

Εδώ λοιπόν, στην Εφταλού, σε τούτους τους περίτεχνους γυμνούς βράχους, φαγωμένους από το κύμα, τους αέρηδες και την αρμύρα, χτυπιέται κατάστηθα το Αιγαίο. Ο άνεμος φουντώνει την οργή των κυμάτων, η θάλασσα αφρίζει και ξεσπά ανταριασμένη πάνω τους, φτιάχνοντας –άξια θαυμασμού– έργα τέχνης!

* Στον κάθε βράχο ενσωμάτωσα εικόνες από τη μαγευτική εξοχή και τη θάλασσά της

Μπορείτε να δείτε και εδώ:

Instagram Stratos_Doukakis-8/

Τα ΓΕΩΤΡΟΠΙΑ της Συλλογής μου

Το ΓΕΩΤΡΟΠΙΟ, ήταν για χρόνια το ένθετο εβδομαδιαίο περιοδικό της, πάλαι ποτέ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ. 

Συνδρομητής της εν λόγω εφημερίδας από την πρώτη ημέρα κυκλοφορίας της (21 Ιουλίου 1975) στην ξενιτιά μου τότε, και μετ’ έπειτα εδώ στην πατρίδα, όπου στις 14 Νοεμβρίου 2014 θα έπεφτε η αυλαία και ο τίτλος ΤΕΛΟΣ. Πλήγμα δυστυχώς για την ελληνική δημοσιογραφία.

Το Γεωτρόπιο, λοιπόν –ένθετο στο φύλλο της Σαββατιάτικης Ελευθεροτυπίας– ήταν από τα αγαπημένα μου. Έτσι άρχισα να τα κρατάω κάνοντάς τα συλλεκτικά για πολλούς λόγους που με γοήτευαν. Για τα ενδιαφέροντα θέματα, την ποιότητα ύλης, τις εξαιρετικές εικόνες, τις ενδιαφέρουσες κατηγορίες θεμάτων αλλά... και για κείνες τις «λυρικές παραβολές» –τα αινιγματικά σημειώματα στην τέταρτη σελίδα του– όπως ήταν, επί σειρά ετών (από τον Μάιο του 2000 ως τον Ιούνιο του 2002) τα ΦΑΞ του Σταύρου Απέργη . Αυτά τα μικρά «κομματάκια» γραμμένα με ευρηματικότητα κι αμεσότητα, με λυρισμό και χιούμορ, μας κέρδισαν και μας έκαναν φανατικούς αναγνώστες του Γεώ.

Το λιμάνι της Μήθυμνας

Καταπώς ετάχθη από τότε. Τίποτα, θαρρείς δεν πήρε ο άνεμος. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Όλα στέκουν εκεί. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, ο χρόνος κι ο αδήριτος νόμος της φθοράς δεν τα πειράζει. Μονάχα τα προσπερνά και συνεχίζει…

Απάγκιο όπου σμίγουν, οι αγωνίες και οι λαχτάρες της θάλασσας με τις στεριανές προσδοκίες, και καταγράφουν τα γυρίσματα των καιρών. Οι έγνοιες και οι σκοτούρες των ανθρώπων της θάλασσας, που… σαν τους κάβους των καϊκιών στα μουράγια, τους κρατούν δεμένους με το υγρό στοιχείο.

Κι εκεί, ανάμεσα στις δειλινές ή πρωινές αποχρώσεις, οι αντανακλάσεις, τα καθρεφτίσματα και οι ανταύγειες κάνουν παιχνίδια στην απόλυτη κυριαρχία της γαλήνης. Κι ένα γύρω στο μουράγιο βάρκες και καΐκια, μικρά και μεγάλα σκαριά με ιδιαίτερα ονόματα (αγαπημένων και αγίων) δεμένα σε σκουριασμένες δέστρες με  ξεφτισμένα καραβόσκοινα που έχουν ξανθίσει απ’ τον ήλιο.

Αυτές είναι εικόνες από το λιμάνι της Μήθυμνας

Συμπτώσεις με την πλάτη γυρισμένη στο φακό…

Ο φακός «εισβάλλει» πίσω από ανώνυμες φευγαλέες φιγούρες.  Πίσω από τις πλάτες τους. Θέλω να φωτογραφήσω αυτό που βλέπω, αλλά συγχρόνως δεν θέλω να φανώ και  αδιάκριτος. Έτσι εύκολα πέφτεις στην παγίδα –στο τυχαίο, στο προκλητικό, δελεαστικό και φαινομενικά αθώο– φτάνοντας στα όρια της αδιακρισίας. Θέλω να γίνω μάρτυρας αυτών των απρόβλεπτων συναντήσεων, παρότι νιώθω κάπως άβολα παραβιάζοντας την όποια ιδιωτικότητας τους.

Σημ.: Τα σκηνικά τυχαία, ο στόχος ακαθόριστος, οι παρεμβάσεις με επιφύλαξη…

Στο Μόλυβο θαυμάζοντας το μπλε...

Με φόντο την Ακρόπολη

Στη φρίκη του πολέμου

Πίσω απ' το περίφραγμα φωτογραφίζοντας τη λίμνη 

Αντικρίζοντας τον  Μολυβο... 

Στιγμές ασπρόμαυρες κι απρόβλεπτες στο αεικίνητο της απλότητας (1ος Κύκλος)

Η ασπρόμαυρη φωτογραφία και η διαχρονική γοητεία της

Στιγμές ασπρόμαυρες κι απρόβλεπτες στο αεικίνητο της απλότητας.

Καταμεσής στην «αδειοσύνη» ενός σκούρου «τίποτα» 

κι ενός «πουθενά» γκρίζου…

Άλλωστε το ασπρόμαυρο συνιστά μια ερμηνεία του κόσμου

κι όχι ένα αντίγραφό του...  

(Σημ.  Κάποιες από τις  φωτογραφίες της ανάρτησης είναι δικές μου 

και άλλες από το διαδίκτυο και φυσικά ανήκουν στο δημιουργό τους)

Δημιουργίες

Είναι φορές που καταφεύγω σε πρακτικές επινοήσεις και διαδικασίες δημιουργικότητας με σκοπό να φτάσω σ’ ένα αποτέλεσμα που μπορείς να το δεις –φυσικά, δίχως ίχνος έπαρσης ή υπεροψίας– και σαν «έργο Τέχνης»…