Ήταν τότε που η ζωή μας ήταν μια άγνωστη σελίδα και τρέχαμε, τρέχαμε να ρουφήξουμε το νέκταρ των λουλουδιών, το νέκταρ που μας έλκυε το μυστήριο του αγνώστου μέλλοντος.
θα ευχηθώ το τριήμερο να ταξιδέψεις κάπου απ' ολα αυτά που δείχνουν οι εικόνες σου!και εύχομαι αυτό το ταξίδι να ειναι στα παιδια που δεν εχουν μεγαλωσει ακόμα...Οι υπόλοιπες εικόνες ετσι θα είναι και στο μέλλον..., εκτος απο τα παιδιά!δεν πρέπει να χανεται ο χρόνος!
Ταξίδεψε με το μυαλό και απόλαυσε με την καρδιά, Στράτο μου. 'Αγγιξε με τα χέρια σου αυτούς που αγαπάς και κλείσε τους στην αγκαλιά σου. Και κει ονειρέψου, πως η μυρουδιά τους θα σε ακολουθεί σ'όλη σου την ζωή. Αυτό κάνω με τα εγγονάκια μου, Στράτο. Τ'αγκαλιάζω κι αφήνω το μυαλό μου να ταξιδεύει. Η δύναμη του μυαλού κάνει θαύματα. Βesitos..muchos besitos. Vana
Στ΄αλήθεια φίλε Στράτο, είναι πάρα πολλά αυτά που ακόμα δεν έχουμε ζήσει, που δεν έχουμε, γνωρίσει, που δεν έχουμε πει. Κι΄έχουμε απομείνει να μετράμε το χρόνο που φεύγει ανίκανοι να τον σταματήσουμε. Το όνομα όλων αυτών είναι Η ΖΩΗ ΜΑΣ. Νάσαι καλά φίλε.
Πολύ όμορφο και ταιριαστό, εικόνες και λόγια. Μ αρέσει πολύ και η τεχνική που έχεις στην πρώτη φωτογραφία, έτσι όπως φαίνεται σαν η θάλασσα να είναι έτοιμη ν ανασηκωθεί και να την πάρεις μαζί σου ξεφυλλίζοντας.. Καλημέρες θαλασσινές
Φίλε μου η ζωή είναι και θα είναι πάντα απρόβλεπτη κι όσο να ‘ναι όλοι, όλοι μας έχουμε ένα «κάποτε» μέσα μας που μας τρώει και φυσικά έχουμε να λέμε πως ναι, ήταν οι πιο όμορφες μέρες μας!!!
Από κείνη τη μέρα άφησα να χαθούν τα ίχνη μου και επανέρχομαι σήμερα… Οι ευχές σου ανταποκρίθηκαν με το παραπάνω… Δεν ήταν αιτία κι αφορμή το «τριήμερο», αυτό έτυχε. Ήταν όμως για κάτι υπέροχο θα το δεις στη σημερινή ανάρτηση στο «Μηθυμναίος» (http://mithymnaios.blogspot.gr/). Έτσι ένα από «τα πιο όμορφα παιδιά» έπρεπε να πάρει όνομα.
Σ’ ευχαριστώ πάντως για τις ευχές που έπιασαν γιατί ταξίδεψα σε παρόμοιες εικόνες…
Τα έκανα και τα δυο Βάνα μου, θέλω να με πιστέψεις. Πάντα κλείνω στην αγκαλιά μου –και μάλιστα πολύ σφιχτά- αυτούς που αγαπώ και πίστεψέ το… η μυρουδιά τους μ’ ακολουθεί. Τα εγγονάκια μου –κι όλων νομίζω- είναι η ζωή μου όλη! Σ’ αυτά χρωστώ την λαμπερή πλευρά της ζωής μου.
Σ’ ευχαριστώ για τα υπέροχα λόγια σου! Είναι βάλσαμο!
Καλά να ‘μαστε, Ντένη μου, να μεγαλώνουμε, να κάμπτουμε αντιστάσεις. Κανείς δε μπορεί να ξεφύγει απ’ αυτό που τον ορίζει. Από τα μονοπάτια του χρόνου και της ζωής μας…
Παρότι το είχα το συνήθειο, Τατιάνα μου, επανέρχομαι συχνά παίρνοντας μαθήματα κι από σένα. Είναι από τα τελευταία μου χόμπυ αυτό το να «πειράζω» τις φωτογραφίες μου. Μου κόλλησε και το συνεχίζω. Εκτιμητής του ωραίου, άλλωστε… μην το ξεχνάς.
Εστιάζω, κάνω «ζουμ» αν χρειαστεί κι αμέσως το «κλικ» για το αποτέλεσμα της εικόνας που θέλω να έχω… Θα τις αφήνω «έκθετες» ώστε να υπόκεινται σε φιλικές «επιθέσεις» και τα σχόλιά σας εδώ…
Ήταν τότε που η ζωή μας ήταν μια άγνωστη σελίδα και τρέχαμε, τρέχαμε να ρουφήξουμε το νέκταρ των λουλουδιών, το νέκταρ που μας έλκυε το μυστήριο του αγνώστου μέλλοντος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤότε ήταν οι πιο όμορφες μέρες μας.
χαιρετώ σε
Γαβριήλ
θα ευχηθώ το τριήμερο να ταξιδέψεις κάπου απ' ολα αυτά που δείχνουν οι εικόνες σου!και εύχομαι αυτό το ταξίδι να ειναι στα παιδια που δεν εχουν μεγαλωσει ακόμα...Οι υπόλοιπες εικόνες ετσι θα είναι και στο μέλλον..., εκτος απο τα παιδιά!δεν πρέπει να χανεται ο χρόνος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤαξίδεψε με το μυαλό και απόλαυσε με την καρδιά, Στράτο μου.
ΑπάντησηΔιαγραφή'Αγγιξε με τα χέρια σου αυτούς που αγαπάς και κλείσε τους στην αγκαλιά σου. Και κει ονειρέψου, πως η μυρουδιά τους θα σε ακολουθεί σ'όλη σου την ζωή.
Αυτό κάνω με τα εγγονάκια μου, Στράτο. Τ'αγκαλιάζω κι αφήνω το μυαλό μου να ταξιδεύει. Η δύναμη του μυαλού κάνει θαύματα.
Βesitos..muchos besitos.
Vana
Στ΄αλήθεια φίλε Στράτο, είναι πάρα πολλά αυτά που ακόμα δεν έχουμε ζήσει, που δεν έχουμε, γνωρίσει, που δεν έχουμε πει. Κι΄έχουμε απομείνει να μετράμε το χρόνο που φεύγει ανίκανοι να τον σταματήσουμε. Το όνομα όλων αυτών είναι Η ΖΩΗ ΜΑΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝάσαι καλά φίλε.
Πολύ όμορφο και ταιριαστό, εικόνες και λόγια. Μ αρέσει πολύ και η τεχνική που έχεις στην πρώτη φωτογραφία, έτσι όπως φαίνεται σαν η θάλασσα να είναι έτοιμη ν ανασηκωθεί και να την πάρεις μαζί σου ξεφυλλίζοντας..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρες θαλασσινές
@ pylaros,
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε μου η ζωή είναι και θα είναι πάντα απρόβλεπτη κι όσο να ‘ναι όλοι, όλοι μας έχουμε ένα «κάποτε» μέσα μας που μας τρώει και φυσικά έχουμε να λέμε πως ναι, ήταν οι πιο όμορφες μέρες μας!!!
@ Κέρινα Ποιήματα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό κείνη τη μέρα άφησα να χαθούν τα ίχνη μου και επανέρχομαι σήμερα… Οι ευχές σου ανταποκρίθηκαν με το παραπάνω… Δεν ήταν αιτία κι αφορμή το «τριήμερο», αυτό έτυχε. Ήταν όμως για κάτι υπέροχο θα το δεις στη σημερινή ανάρτηση στο «Μηθυμναίος» (http://mithymnaios.blogspot.gr/). Έτσι ένα από «τα πιο όμορφα παιδιά» έπρεπε να πάρει όνομα.
Σ’ ευχαριστώ πάντως για τις ευχές που έπιασαν γιατί ταξίδεψα σε παρόμοιες εικόνες…
@ Βανα Κ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα έκανα και τα δυο Βάνα μου, θέλω να με πιστέψεις. Πάντα κλείνω στην αγκαλιά μου –και μάλιστα πολύ σφιχτά- αυτούς που αγαπώ και πίστεψέ το… η μυρουδιά τους μ’ ακολουθεί. Τα εγγονάκια μου –κι όλων νομίζω- είναι η ζωή μου όλη! Σ’ αυτά χρωστώ την λαμπερή πλευρά της ζωής μου.
Σ’ ευχαριστώ για τα υπέροχα λόγια σου! Είναι βάλσαμο!
Le devuelvo miles de besos!!! Lo mereces!
@ Dennis Kontarinis,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά να ‘μαστε, Ντένη μου, να μεγαλώνουμε, να κάμπτουμε αντιστάσεις.
Κανείς δε μπορεί να ξεφύγει απ’ αυτό που τον ορίζει. Από τα μονοπάτια του χρόνου και της ζωής μας…
@ Τατιάνα Καρύδη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρότι το είχα το συνήθειο, Τατιάνα μου, επανέρχομαι συχνά παίρνοντας μαθήματα κι από σένα.
Είναι από τα τελευταία μου χόμπυ αυτό το να «πειράζω» τις φωτογραφίες μου. Μου κόλλησε και το συνεχίζω. Εκτιμητής του ωραίου, άλλωστε… μην το ξεχνάς.
Σ’ ευχαριστώ για το σχόλιο!
Να ‘σαι καλά!
(Θάλασσες αρμένισα κι εγώ…)