Χρώματα Φθινοπώρου…

Τι μπορεί να μου προσφέρουν, αλήθεια, μερικά αραδιασμένα φύλλα

με τα χρώματα του φθινοπώρου;

Μπορεί, λέω… μπορεί, να με μάθουν να ονειρεύομαι

Ίσως εδώ, ανάμεσα σε τούτα τα πυρόμορφα χρώματα

να υπάρχουν οι καταλήξεις των αποξηραμένων ονείρων μου…

Σε κοραλλί και πορτοκαλί αποχρώσεις…

... ικανές ν’ αλλάξουν τη ρότα της ψυχής σου...

   Τόσο κοντά μου… Μια ανάσα, λες και περίμεναν να τ’ αγγίξω…

Υπέροχη εικόνα, ποιος το αμφιβάλλει;

Έχει αντιστοιχία με αυτό που βλέπει η ματιά μας…

Την ομορφιά!!!

Όσα αποτυπώνω σε εικόνα δεν θα ’λεγα ότι είναι μοναδικά…
Τα βλέπω, όμως, όσο πιο όμορφα γίνεται…

Θέλησα τα λίγα σκόρπια πέταλα του δρόμου

–που πριν βρεθούν εκεί ήταν κι αυτά λουλούδι–  

να ’ναι κι αυτά στην κορνίζα, μέρος της εικόνας…

Δεν τους αξίζει η αποφυγή…

Η αμηχανία μου μπροστά στο θαυμαστό...
Πώς να το προσπεράσεις;… Πως ν’ αντισταθείς;…
Αυτό κι αν είναι δίλημμα...

Η ομορφιά του, το χρώμα του, η υπόκλισή του (έτσι μοιάζει…)

σε προκαλούν…

Η διακριτικότητα της ομορφιάς…
Η φύση ζωγραφίζει, οι αισθήσεις χαλαρώνουν...

Σε μωβ αποχρώσεις...

Οι αποχρώσεις του με σκλαβώνουν.

Το θαυμάζω κάθε που το συναντώ στους δρόμους

(… εκεί το συναντώ)

κι ανάθεμα αν ξέρω το όνομά του…

«… κι αυτό περιγελά τον ποιητή

που πίστεψε ότι μπορεί να κρυφτεί μες το ποίημα»…

Τι είναι ποίηση; Και όποιος το ρωτάει:

 Ποίηση είναι τούτες οι φωτογραφίες…

Εικόνες μηθυμναίου βυθού...

Δε χωράνε λόγια εδώ…

Τι να πεις, άλλωστε…

Απλωμένη η πραμάτεια παρακάτω...

Μικρή Πατρίδα...

Μικρή Πατρίδα

Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος

Μουσική: Γιώργος Ανδρέου

Τραγούδούν: Γιώργος Νταλάρας-Χρήστος Θηβαίος

Απ’ το παράθυρο της Τένιας…

Είναι το γνωστό καφέ-ζαχαροπλαστείο «Η Μπλε Αλεπού» στην κάτω αγορά του Μολύβου.

Εκεί όπου η μαγεία της θέας σε ανταμείβει όπως και το χαμόγελο των ανθρώπων του.

Αφήνεσαι στα θέλγητρα του πρωινού και στην κουβέντα –καρδιά με καρδιά– με τους φίλους απολαμβάνοντας το καφέ, τα παγωτά ή τα υπέροχα γλυκά του καταστήματος.

Είναι και το μπαλκόνι του, όμως εμένα με μαγεύουν τα παράθυρά του… Είναι να μην ευφραίνεται η ματιά σου; Όχι, πες τε μου…

Φτάνει μια ηλιαχτίδα και μόνο…

Ξύπναγα σχεδόν χαράματα για να μη χάσω την… τελετουργία. Αυτή τη μαγεία της ανάδυσης του ήλιου. Μεγάλη υπόθεση -και… ευλογία μαζί- ο πρωινός περίπατος που άπλετα σου χαρίζει ομορφιές να γευτείς!

- Και πώς μπορείς να χορτάσεις την ομορφιά;

Ψάχνοντας την ψυχή σου και μαζί μια μικρή ηλιαχτίδα που μόλις ξεπροβάλει…

Έφτανε μια ηλιαχτίδα και μόνο για να διώξει μακριά ένα σωρό σκιές.

Μια ομορφιά φτιαγμένη από θνητές στιγμές… Να ζεις με τα λίγα και ν’ απολαμβάνεις τα πολλά!

Κι ανάμεσα στις φυλλωσιές, μέσα στη σιωπή, συναντούσα την ομορφιά της φύσης και… ξεχνούσα την αγριότητα του κόσμου…

Υπάρχουν σιωπές που δεν πρέπει να τις ταράζουμε. Σαν τα ήσυχα νερά μας γαληνεύουν.

Σταγόνες από φως...

- Κι εγώ, τι είμαι μέσα σε όλα αυτά;

Τίποτα παραπάνω από ένα βλέμμα που τρέχει, που τρέχει αδιάκοπα.  Όπου και να τ’ ακουμπούσα ανασηκώνονταν όνειρα. Αυτό από πάντα με γιάτρευε.

Πουθενά αλλού δεν είχα νιώσει την ψυχή μου να πλησιάζει τόσο πολύ στη γαλήνη.

Περιμένοντας τη Ρεγγάτα…

Από την περασμένη Παρασκευή άρχισαν να καταφθάνουν στο μικρό και γραφικό λιμάνι της Μήθυμνας τα ιστιοφόρα σκάφη για τη Ρεγγάτα του Αιγαίου που θα είχαν σαν αφετηρία αυτό.

Το θέαμα προκαλούσε τη φωτογράφησή τους κι αυτό έκανα. Ήθελα πολύ να απαθανατίσω όλα αυτά τα πλεούμενα που ξεκουράζονταν τόσο στο λιμάνι όσο και αρόδο πριν αρχίσουν να σαλπάρουν για τον αγώνα τους.

Απολαύστε λίγες εικόνες από διαφορετικά σημεία…