Από το μακρινό 2011, όταν οι επισκέψεις μου στον γενέθλιο τόπο ήταν πιο συχνές και διαρκούσαν όσο κρατούσε το καλοκαίρι, γνώρισα έναν άνθρωπο τον Δημήτρη που είχε μεράκι να συλλέγει βότσαλα και μ’ αυτά να παράγει τέχνη. Πραγματικές ομορφιές. Βάλθηκα κι εγώ λοιπόν να βάλω λίγο το χεράκι για να θυμάμαι και να τον θυμάμαι. Τι κρίμα να μην μπορούν να μείνουν για πάντα στη φυσική τους θέση, στην παραλία… Γι’ αυτό κι εγώ αυτές τις εικόνες τις δημοσιεύω εδώ εν είδη αναμνήσεως...
