Σε αμήχανες στιγμές και σε πείσμα του χρόνου –μετράει και το αυθόρμητο βέβαια– τολμώ και πάλι να «συμφιλιώσω» εικόνα
και λόγο και να κατασκευάσω τα γνωστά «Φωτοτεχνάσματά μου. Επινόησα λοιπόν να «παίξω» μαζί τους
δημιουργώντας μια «Ενότητα» με πρωταγωνιστή το Lagurus ovatus, με την
ελληνική ονομασία Λαγοουρά και... σε ρόλο κομπάρσου το λόγο. Δηλαδή
να ταιριάξω την εικόνα και το χρώμα τους με «φραγμέντα» από το βιβλίο μου
«Υστερόγραφα μιας διαδρομής». Ε, να μην ευλογήσω κι εγώ τα γένια μου;
Κι αφού σμίξουν και ενωθούν μ' άλλα κομματιασμένα, απλά γίνεται χόμπι. Λίγο το ’χεις;
Είχα γράψει κάποια στιγμή: «ο κόσμος να χαλάσει, φτάνει να συνωμοτήσει το σύμπαν, για να συνδυάσεις κάποτε και τα ασύνδετα» που, φυσικά, ασύνδετα δεν είναι. Αρκεί να τα ταιριάξεις με κάτι δικό σου… Αυτό κάνω.