Η ψυχή χρειάζεται μια
εικόνα για να ταξιδέψει…
Και το ταξίδι, ψυχή
για ν’ αρχίσει…
Δίνει φτερά στη
σκέψη. Το ονειρεύεσαι. Το λογαριάζεις!
Συντροφιά με τις σκέψεις…
Έξω δε βρέχει…
στάζει βροχή. Μονότονα…
Ήχος μονότονος σαν χτυποκάρδι…
Γαλήνια ρέμβη. Λογισμός που τρέχει. Αδιατάραχτη προσμονή…
Γαλήνια ρέμβη. Λογισμός που τρέχει. Αδιατάραχτη προσμονή…
Και στα ενδιάμεσα εξελίχθηκαν έγχρωμες φθινοπωρινές συμπτώσεις…
Στα όριά τους…
Πανέμορφες οι εικόνες της φθινοπωρινής βροχής σου Στράτο!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα ξάδερφε :)
Σ' ευχαριστώ, Γιώργη, που πάντα έχεις τα λόγια που με κάνουν να χαμογελώ από ικανοποίηση!
ΔιαγραφήΚαλημέρα μιας άλλης μέρας...
Φθινοπωρινές σκέψεις, εικόνες, χρωματιστά φθινοπωρινά φύλλα, πέταμα του νου στα μυστικά του ουρανού
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που έδωσε χρώμα ζωής, ελπίδας, ηλιοφάνειας είναι τα σκουλαρίκια της γυναικείας σκιάς που κοιτάζει την φθινοπωρινή ατμόσφαιρα απ το παράθυρο.
Περσίδες εννοεί persianas;
Φίλε πρωτότυπο
Γαβο
Πάντα εντοπίζεις τη λεπτομέρεια, Γάβο. Εγώ αντίθετα, έδωσα βάση στην αναπολητική και μετέωρη στάση της γυνακείας φιγούρας που η βροχερή και γκρίζα μέρα βοήθησε ώστε να "δεσουν" εικόνα, στάση, σκέψεις...
ΔιαγραφήΣυμφωνώ στο "πρωτότυπο"... θέμα υποθέτω πως θα εννοείς.
Ναι, περσίδες στα ισπανικά: persianas.
Έχει τόσο βάθος η σκέψη σου και είναι τόσο ανάλαφρη, που προβληματίζει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι εκδηλώνεται με το δάκρυ αφού αυτό αποτελεί το κοινό παρονομαστή της λύπης και τη χαράς, της ανάτασης και της θλίψης.
Για μας τουλάχιστον που πλησιάζουμε το τέλος.
Εκτιμώ τον ωραίο σας λόγο αλλά και τον τρόπο που βλέπετε τα πράγματα τόσο ανάλαφρα - ωστόσο προβληματίζουν και… συγκινούν. Κι αυτό το... δάκρυ να υποδηλώνει τέτοια συναισθήματα.
ΔιαγραφήΕμένα δυο πράγματα με προβλημάτισαν στο σχόλιό σας: το «Ανώνυμος» και το «τέλος»
Τι κρίμα…
Αφήνω το λογισμό μου να ψάχνει…
Στις φωτογραφίες τις δυο πρώτες τη σκέψη μου ταξίδεψαν οι στρογγυλοί κύκλοι στα αυτιά της γυναίκας !!! Συνειρμικά βρέθηκα στο σημείο του Φθινοπωρινού κύκλου που η επίπλαστη μελαγχολία δίνει στην ψυχή τη γαλήνη και την ανατροφοδότηση που χρειάζεται !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην αγάπη μου !!!
Αγαπητή μου Νικόλ, κι εσύ, όπως και ο Γαβριήλ, συνδέσατε μια λεπτομέρεια (τους στρογγυλούς κρίκους) με τις πιο όμορφες παραστάσεις. «Συνειρμικά» ή μη, νομίζω πως βρέθηκες στο σωστό σημείο του «φθινοπωρινού κύκλου», που μας χαρίζει αφορμές υπέροχων θεμάτων. Εκεί, σ’ αυτό το σημείο μάλλον θα αλήτευα κι εγώ…
ΔιαγραφήΑμοιβαία η αγάπη, φίλη μου!
Μιά εικόνα χρειάζεται η ψυχή γιά να αρχίσει το ταξίδι!!. Μιά φωτογραφία, όχι υποχρεωτικά έγχρωμη, γιαλιστερή. Ας είναι ασπρόμαυρη, μουντή, βροχερή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ κυρία τής φωτογραφίας σου Στράτο, στέκει μακριά από το παράθυρο. Πόσες φορές εμείς έχουμε ''αγκαλιάσει'' το παράθυρο και κοιτάμε τη βροχή ατέλειωτες στιγμές, είτε ...στάζει, είτε είναι μονότονη κι όπως κυλά στό πεζοδρόμιο, γυρνά ο νούς σ'ονειροδρόμιο.
'' Κοιτάζω τη βροχή και κλαίω και τάζω στό Θεό γιά νάρθεις, μεγάλα λόγια εγώ δε λέω, αλλά φοβάμαι μη μου πάθεις. Κοιτάζω τη βροχή και νιώθω πώς στήν ψυχή μου μέσα τρέχει. Εγώ δέν έχω άλλο πόθο απ' το ναρθείς τώρα πού βρέχει''.
Λόγια από ένα ελαφρολαικό τραγούδι. Άσχετα... ίσως. Προβληματίστηκα κι εγώ όπως ο Ανώνυμος φίλος, με το βάθος τής ανάλαφρης σκέψης σου. Ίσως να είμαι και τελείως εκτός θέματος.
Καληνύχτα.
"Κοιτάζω τη βροχή, βροχή μου", μου θύμησες τον τίτλο μιας ανάρτησης του ’13: http://mithymnaios.blogspot.com/2013/06/blog-post_9780.html.
ΔιαγραφήΌμορφοι στίχοι κι ας μην ήταν βροχή τούτη. Σταγόνες βροχής ήταν και όμως έγιναν θέμα.
Οι φωτογραφίες, καλά το πρόσεξες, έχουν μια ιδιαίτερη επεξεργασία…(το λες και χόμπι…) ασπρόμαυρο το εσωτερικό μοτίβο, έγχρωμο, φυσικό το εξωτερικό.
Είσαι μέσα στο θέμα, Γιώργο, μην ανησυχείς. Ο Ανώνυμος με συγκίνησε και μ’ άφησε να συλλογιέμαι…
Καληνύχτα!