Το μεγαλείο της φύσης, Δροσοσταλίδα στάζει απ το πράσινο, σιγά, σιγά αρχίζει και γερνά, ξανθιές ρυτίδες βγαίνουν στα φύλλα του επάνω, ο χρόνος δεν συγχωρεί χρωματίζει τα φύλλα καφετιά, το κλαρί γυμνώνεται τα πετά από πάνω του και κρύβει τους χυμούς του στην καρδιά του, μέχρι να ξανάρθει η άνοιξη να ξαναγεννηθούν τα φύλα να ξανά γεμίσουν δροσοσταλίδες. Είναι η ανακύκλωση, το μεγαλείο της φύσης. άρα για εμάς τους θνητούς λέτε να υπάρχει ανακύκλωση;
Φίλε οι φωτογραφίες σου, η μια κατόπιν της άλλης παριστάνουν την αρχή του κύκλου της ζωής των φυτών.
Γάβο, γράφεις: «Φίλε οι φωτογραφίες σου, η μια κατόπιν της άλλης παριστάνουν την αρχή του κύκλου της ζωής των φυτών». Θα έλεγα για να συμπληρώσω: και των ανθρώπων!
Φίλη μου από την Κύπρο, μου έγραψε: «ΤΊ ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΗ ΣΥΛΛΗΨΗ! Με αυτές τις εικόνες και ένα καλό κείμενο δημιουργείς μια διάλεξη για την διαδρομή του Χρόνου δίπλα μας και εντός μας». Δεν είναι όμορφο;
Το είπε ο παππούς μας o Ηράκλειτος πριν 2000 και κάτι χρόνια. Και είχε απόλυτο δίκιο! Ολα αλλάζουν, δυστυχώς, μας αρέσει η όχι...
Ευχαριστώ για την επίσκεψη. Θα χαιρόμουν βέβαια αν αντί Ανώνυμος να είχε Όνομα. Το οποίο θα μπορούσατε να προσθέσετε στο επόμενο σχόλιό σας. Γιατί να παραμείνετε Ανώνυμος; Και πάλι σας ευχαριστώ!
Η κάθε χρωματική μορφή έχει έναν κοινό παρονομαστή !!! Την ομορφιά και που ανάλογα με την ψυχοσύνθεσή του αναλύει ο καθένας μας !! Μπορώ να πω για μένα ότι το χαλκομπρούτζινο δεν αποτυπώνει τη φθίνουσα πορεία των φύλλων και κατά συνέπειαν και της ζωής !!! Μα κάτι άλλο το απόσταγμα των εμπειριών και τις υγιείς σκέψεις που γλυκά μένουν στην ψυχή μας !!! Την αγάπη μου εκεί που είσαι
Βρίσκω πολύ φιλοσοφημένη τη σκέψη που ξεδιπλώνεις εδώ, Νικόλ. Με βάζεις σε σκέψεις… Αν κι εγώ απ’ αυτό τον κοινό παρονομαστή ξεκίνησα, την ομορφιά. Η ομορφιά μού έκανε κλικ εμένα.
Πιστεύω πως σε λίγες μέρες αυτό το κλαρί που καθημερινά προσπερνάω θα αρχίσει να χάνει κι αυτά τα «χαλκομπρούτσινα» φύλλα με συνέπεια το ξεγύμνωμα… Όχι το θάνατο, όχι το μαρασμό παρά την προσμονή της άνοιξης.
"Τα πάντα ρει και ουδέν μένει", έγραψε πιο πάνω ο Ανώνυμος. Τα πάντα ρει, Νικόλ!
Εστιάζω, κάνω «ζουμ» αν χρειαστεί κι αμέσως το «κλικ» για το αποτέλεσμα της εικόνας που θέλω να έχω… Θα τις αφήνω «έκθετες» ώστε να υπόκεινται σε φιλικές «επιθέσεις» και τα σχόλιά σας εδώ…
Το μεγαλείο της φύσης,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔροσοσταλίδα στάζει απ το πράσινο, σιγά, σιγά αρχίζει και γερνά, ξανθιές ρυτίδες βγαίνουν στα φύλλα του επάνω, ο χρόνος δεν συγχωρεί χρωματίζει τα φύλλα καφετιά, το κλαρί γυμνώνεται τα πετά από πάνω του και κρύβει τους χυμούς του στην καρδιά του, μέχρι να ξανάρθει η άνοιξη να ξαναγεννηθούν τα φύλα να ξανά γεμίσουν δροσοσταλίδες.
Είναι η ανακύκλωση, το μεγαλείο της φύσης.
άρα για εμάς τους θνητούς λέτε να υπάρχει ανακύκλωση;
Φίλε οι φωτογραφίες σου, η μια κατόπιν της άλλης παριστάνουν την αρχή του κύκλου της ζωής των φυτών.
saludos
Gabo
Γάβο, γράφεις: «Φίλε οι φωτογραφίες σου, η μια κατόπιν της άλλης παριστάνουν την αρχή του κύκλου της ζωής των φυτών». Θα έλεγα για να συμπληρώσω: και των ανθρώπων!
ΔιαγραφήΦίλη μου από την Κύπρο, μου έγραψε: «ΤΊ ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΗ ΣΥΛΛΗΨΗ! Με αυτές τις εικόνες και ένα καλό κείμενο δημιουργείς μια διάλεξη για την διαδρομή του Χρόνου δίπλα μας και εντός μας». Δεν είναι όμορφο;
Un abrazo amigo!
Τα πάντα ρει και ουδέν μένει
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο είπε ο παππούς μας o Ηράκλειτος πριν 2000 και κάτι χρόνια. Και είχε απόλυτο δίκιο! Ολα αλλάζουν, δυστυχώς, μας αρέσει η όχι...
ΔιαγραφήΕυχαριστώ για την επίσκεψη. Θα χαιρόμουν βέβαια αν αντί Ανώνυμος να είχε Όνομα. Το οποίο θα μπορούσατε να προσθέσετε στο επόμενο σχόλιό σας. Γιατί να παραμείνετε Ανώνυμος;
Και πάλι σας ευχαριστώ!
Η κάθε χρωματική μορφή έχει έναν κοινό παρονομαστή !!! Την ομορφιά και που ανάλογα με την ψυχοσύνθεσή του αναλύει ο καθένας μας !! Μπορώ να πω για μένα ότι το χαλκομπρούτζινο δεν αποτυπώνει τη φθίνουσα πορεία των φύλλων και κατά συνέπειαν και της ζωής !!! Μα κάτι άλλο το απόσταγμα των εμπειριών και τις υγιείς σκέψεις που γλυκά μένουν στην ψυχή μας !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην αγάπη μου εκεί που είσαι
Βρίσκω πολύ φιλοσοφημένη τη σκέψη που ξεδιπλώνεις εδώ, Νικόλ. Με βάζεις σε σκέψεις… Αν κι εγώ απ’ αυτό τον κοινό παρονομαστή ξεκίνησα, την ομορφιά. Η ομορφιά μού έκανε κλικ εμένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιστεύω πως σε λίγες μέρες αυτό το κλαρί που καθημερινά προσπερνάω θα αρχίσει να χάνει κι αυτά τα «χαλκομπρούτσινα» φύλλα με συνέπεια το ξεγύμνωμα… Όχι το θάνατο, όχι το μαρασμό παρά την προσμονή της άνοιξης.
"Τα πάντα ρει και ουδέν μένει", έγραψε πιο πάνω ο Ανώνυμος. Τα πάντα ρει, Νικόλ!
Καλό ξημέρωμα!