Ψάχνεις να βρεις απλά πράγματα,
καθημερινά
που…
να τα
λένε όλα.
Κι αυτά
-αφού
τόσο το επιθυμείς-
έρχονται απρόσμενα
μπροστά σου.
Σταλαματιά
σταλαματιά…
Πιάνεις
το φακό στα χέρια σου
και… τότε το
κάνεις ποίημα
ή
απλά... φωτογραφία!
Oι φωτογραφίες σου είναι ποίηση ,ή την εμπνέουν σε όσους μπορούν να κάνουν νότα τις αχτίδες του ποδηλάτου,όραμα το παράθυρο του παλιού σπιτιού,στίχους την ἀπνοη αύρα της σιωπής,ακροατές τα χαμηλωμένα κεφαλάκια των ατιμέλητων λουλουδιων στις γλάστρες.Ευγε σου Ποιητή Στράτο Δουκάκη !!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι επειδή, Σπύρο, την ποίηση δεν την κατέχω, αφήνω στο φακό να «γράψει» τα λόγια που εγώ θα ήθελα να πω, μα αδυνατώ. Είναι κι αυτό ένας τρόπος έκφρασης. Κι αφού οι λέξεις παύουν να υπάρχουν τη στιγμή που τις χρειάζεσαι, φτάνει ένα κλικ για να φυλακίσω αυτό που ήθελα να πω με την εικόνα που απαθανατίζω…
ΔιαγραφήΣ’ ευχαριστώ για την επίσκεψη εδώ και για τα καλά σου λόγια.
Την φωτογραφία την καταλαβαίνυν όλοι, την θαυμάζουν όλοι βλεπουν την ίδια φωτό, τα ίδια πράγματα, μα ο καθένας την μεταφράζει σύμφωνα με την ικανότητα της σκεψης του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλος σε ποίηση, άλλος σε βιωματικό παρελθόν του, άλλος σε περασμένους έρωτες κα αγάπες άλλος σε νοσταλγκή παιδική ηλικία.
Με την αγάπη μου πάντα
Γαβο
Είναι η ματιά, Γάβο, πόσοι θα πέρασαν από κει μπροστά και σε πόσους μπορεί να έκανε «κλικ» μέσα τους, εγώ το είδα με μια σκέψη στο μυαλό, είδα πως κάτι ομόρφυνε μέσα μου κι αυτό το κάτι, μπορεί και το τίποτα, θέλησα να αποτυπώσω. Έτσι πιστεύω θα είναι η όποια αιτία για να γράψεις ένα ποίημα.
ΔιαγραφήΣ’ ευχαριστώ, φίλε!
Δέξου και τη δική μου αγάπη!
Συμφωνώ με τον Σπύρο. Η φωτογραφία αυτή είναι μόνη της ένα ποίημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρέπει να είναι ''τωρινή'', αλλά ο τρόπος που έκανες το ζούμ και το τελευταίο κλικ, είναι σαν να πάντρεψες το χτες με το σήμερα.Το παλιό ( ίσως όχι και τόσο παλιό ) σπίτι, τα όμορφα ( καινούργια ) φοινικοειδή λουλούδια, η παλιά ( σίγουρα ) στάμνα, τα ( καινούργια ) πλακόστρωτα πεζοδρόμια και το αγαπημένο ποδήλατο. Ίσως Στράτο να μην κατέχεις την ποίηση όπως λες, αυτά όμως τα λόγια σου δεξιά της φωτογραφίας εμένα μου ακούγονται ποιητικά. Πως αλλιώς άλλωστε θα σε συγκινούσε η φωτογραφία αν δεν την έβλεπες σαν ένα ποίημα. Σίγουρα πολλοί θα πέρασαν και θα έριξαν ένα αδιάφορο βλέμμα. Εσύ σαν ρομαντικός και ευαίσθητος τύπος την ''αποτύπωσες'' και μας την πρόσφερες. Σε ευχαριστούμε φίλε Στράτο που, σταλαματιά σταλαματιά σπρώχνεις μπροστά μας τα απλά καθημερινά πράγματα που τα λένε όλα. Κι όπως λέει ένα γνωμικό, η ζωή δεν μετριέται από τις αναπνοές που παίρνουμε, αλλά από τα μέρη και τις στιγμές που μας κόβουν την ανάσα.
Bye bye από τη Βοστώνη.
Αυτή τη φωτογραφία, Γιώργο, την έβγαλα την παραμονή των Χριστουγέννων σ’ ένα δρόμο της Καλαμάτας. Το κτίριο είναι καταπληκτικό και από την είσοδό του είναι ακόμη πιο όμορφο. Ναι, κάτι με άγγιξε περνώντας και το μόνο που είχα μαζί μου ήταν το κινητό και μ’ αυτό τράβηξα τη φωτογραφία. Μπορεί να είναι κι αυτό που λες: «Εσύ σαν ρομαντικός και ευαίσθητος τύπος την ''αποτύπωσες'' και μας την πρόσφερες». Φαντάσου να ήμουν και ποιητής...
ΔιαγραφήΝα μη μ’ ευχαριστείς, υποχρέωσή μου είναι να μοιράζομαι με φίλους τα ωραία που συντροφεύουν κι εμένα.
Το γνωμικό, θέλω να ξέρεις, είναι ένα από τα μότο μου και μ’ αρέσει.
Να περνάς καλά εκεί στην αγαπημένη μου Βοστώνη!
Bye bye από την Αθήνα!