Ποιος
θα μου βρει το χρώμα της αγάπης;
Να `ναι το κόκκινο σαν τη φωτιά;
Κίτρινο σαν το φεγγάρι;
Να `ναι το κόκκινο σαν τη φωτιά;
Κίτρινο σαν το φεγγάρι;
Να
`ναι του ουράνιου τόξου τα πολλά;
Είναι σαν
τα όνειρα που σκόρπισαν στον κόσμο το μεγάλο
χρώματα που χάθηκαν το ένα μες στο άλλο…
χρώματα που χάθηκαν το ένα μες στο άλλο…
Τα έβλεπα για πρώτη μου φορά, δεν ήξερα τι είναι...
Μου το είπε, όμως, η Χαρά, πως κούμαρα τα λένε...
Μου το είπε, όμως, η Χαρά, πως κούμαρα τα λένε...
Μηθυμναίος
Ο παράδεισος της φύσης!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜοναδική παλέτα!!!
Φίλε μου αυτά είναι τα κούμαρα,
ΑπάντησηΔιαγραφή¨οταν ήμουν μικρός βρίσκαμε κούμαρα και τα τρώγαμε, αν θυμούμαι καλά, στο χωριό, το δένδρο λέγεται Κουμαριά
Τώρα που ξαναγύρισα δεν βρήκα τίποτα
Είσαι ένας Μαέστρος στις φωτογραφίες..
χαιρετισμούς
Γαβριήλ
Στράτο
ΑπάντησηΔιαγραφήχαίρομαι πολύ,αν σου ξεμπέρδεψα τα όνειρα κι έδωσα όνομα στα χρώματα που έμπαιναν το ένα μέσα στ άλλο.
Χαίρομαι πραγματικά και με τιμάς με την αναφορά,όπως και με την εκτίμηση και την έννοια σου. Νάσαι καλά.
@ Roadartist,
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι είναι, πολύ σωστό αυτό που λες, φίλη μου.
Άλλωστε ποιος θα αμφισβητήσει μια «Καλλιτέχνιδα»
Να ‘σαι καλά!
@ pylaros,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα εντόπισα στους περιπάτους μου, στο δασύλλιο του Παπάγου και με μάγεψαν! Ομολογώ πως δεν τα είχα ξαναδεί, πίστεψέ με.
Όταν είδε τις φωτογραφίες η Χαρά, μου έγραψε πως είναι όντως κούμαρα. Έτσι τα έμαθα… δεν τα δοκίμασα, ωστόσο…
Μπορώ να δοκιμάσω, άφοβα;
Έβαλα μεράκι στις φωτογραφίες, από το λίγο που έχω…
Σ’ ευχαριστώ!
@ Χαρά Θ.,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο παραδέχτηκα, καλή μου, πως ένεκα της Χαράς, έμαθα, ο άσχετος, τα κούμαρα.
Χαίρομαι κι εγώ πολύ γι’ αυτό!
Όσο για την εκτίμηση και την έννοια, ας μη τα αναφέρουμε… παραμένουμε άνθρωποι, κι αυτό είναι κάτι…
Να ‘σαι καλά!
Στράτο η Λέσβος είναι γεμάτη από κουμαριές προς τις περιοχές της Αγιάσου και Μανταμάδου, τα κανουμε και γλυκό. Στη Μυτιλήνη τα αγόρια στην εποχή μου όταν είχαν ραντεβού λέγανε < πάμε για κούμαρα >.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Δώρα Γιαννάκου-Παρίση,
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμολογώ, βρε Δώρα, πως ενώ είχα ακούσει για κουμαριές και κούμαρα… δεν έτυχε να τις δω ποτέ, γι’ αυτό άλλωστε και η περιέργειά μου μόλις αντίκρισα τέτοια ομορφιά…
Η Χαρά μου έγραψε πως τα κάνουν και ποτό, εσύ λες και γλυκό… τότε άξιζε τον κόπο να ασχοληθώ…
Φαντάσου πως, ύστερα απ’ όλο αυτό, σήμερα ξαναπήγα στο δασύλλιο και τα έβγαλα ένα σωρό φωτογραφίες…
Όσο για την ατάκα, δεν θυμάμαι…
Καλό απόγευμα!