Η φωτογραφία, γράφει η Όλγα Σταυρίδου-Δεληγιάννη –κι εγώ
δεν το αμφισβητώ– είναι αποτέλεσμα συνεργασίας ψυχής και ματιών. Αυτά οδηγούν
κυρίως το χέρι του φωτογράφου.
Πολύ θα ήθελα να είχα τώρα για να αναρτήσω, έστω λίγες
φωτογραφίες, από την έκθεσή της, πριν λίγα χρόνια, στο Δημοτικό Θέατρο
Μυτιλήνης που είχα την τύχη να δω και να θαυμάσω. Ωστόσο, ελπίζω στο μέλλον να το
καταφέρω. Το υπόσχομαι.
Προς στιγμήν, δημοσιεύω δυο κείμενα, ένα δικό της κι ένα της
κυρίας Μυρσίνης Δημάκη-Αγιακάτσικα, για μια… πρώτη γεύση.
Ο φωτογράφος, σαν
μικρός Θεός, δημιουργεί τον δικό του κόσμο… Η φωτογράφος –σχεδόν ζωγράφος– εν
προκειμένω η Όλγα Σταυρίδου-Δεληγιάννη, μας οδηγεί στον κόσμο των ονείρων της,
των σκέψεών της, καθώς μας ανοίγει περασιές και μονοπάτια, μας κάνει
συμμέτοχους των ευαισθησιών της αναγνωρίζοντας στιγμές απ’ τη δική της ζωή, την
τόσο πεζή, που ξάφνου μπρος στις φωτογραφίες της Όλγας ομορφαίνει, αποκτά
ενδιαφέρον, χιούμορ, ευαισθησίες.
* Με κλικ στην κάθε φωτογραφία την μεγεθύνετε για
διάβασμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εστιάζω, κάνω «ζουμ» αν χρειαστεί κι αμέσως το «κλικ» για το αποτέλεσμα της εικόνας που θέλω να έχω… Θα τις αφήνω «έκθετες» ώστε να υπόκεινται σε φιλικές «επιθέσεις» και τα σχόλιά σας εδώ…
Σας ευχαριστώ