Και…
ξαφνικά, όπως περπατάς, στρέφεις το βλέμμα σε κάποιες λεπτομέρειες που σου
αποσπούν την προσοχή. Δείχνουν παράταιρες με την όλη εικόνα ένα γύρω. Σε αιφνιδιάζουν
με την απρόσμενη, πρώιμη και δειλή εμφάνισή τους. Τις προσπερνάς, αλλά κάτι μέσα
σου σε προστάζει να επιστρέψεις σ’ αυτό που άφησες πίσω. Κάν’ το εικόνα βρε
αδερφέ… Τι σου κοστίζει ένα κλικ;
Είναι
κάτι μικρά δείγματα φθινοπώρου που ξεπετάγονται, εκτός καιρού και με μια αδικαιολόγητη
βιασύνη, με μόνο σκοπό –υποθέτω– και την αίσθηση να σε προετοιμάσουν για κάτι
που οδεύει προς αποχαιρετισμό. Πως… κάτι τελειώνει.
Τι
θαρρείς… ξεμωραίνει κι ο καιρός. Σε ξεγελά προσπαθώντας να σου «κλέψει» όσες
ψευδαισθήσεις καλοκαιριού έχουν απομείνει.
Και…
ξέρετε με τι μου μοιάζει όλο αυτό; Με τη συνήθη ευχή: «Καλό χειμώνα» που λένε
κάποιοι, από Αύγουστο μήνα…
Εγώ δεν θέλω να ευχηθώ ακόμα καλό χειμώνα. Ελπίζω ότι έχου ακόμα τουλάχιστον 1/12 μήνα σχεδόν καλοκαίρι. Παρόλο που η μέρα μίκρυνε πολύ. Λυπήθηκα που δεν μπορέσατε να έρθετε. Σήμερα ήταν η ρεγκάτα και το πρωί που έφευγαν ήταν μια μαγεία. Σας φιλώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι καλά κάνεις, Δώρα, ας περιμένει ο χειμώνας. Το καλοκαίρι καλά κρατεί κι εδώ που βρίσκομαι το νιώθεις με το παραπάνω. Αυτό που κι εμένα θλίβει είναι η μέρα που μικραίνει...
ΔιαγραφήΑς είμαστε καλά και θα τα καταφέρουμε του χρόνου.
Σ' ευχαριστώ!