Ενα σύμβολο μοναξιάς και εφήμερου; Αδυνατώ να πιστέψω οτι τέτοια ομορφιά χαρακτηρίζεται έτσι.Αρνούμαι. Γιατί είναι ένα λουλούδι που όσο πιο σπάνια μου παρουσιάζεται τόσο περισσότερο τ αναζητώ και τ αγαπώ! Καλό βράδυ Στράτο,επέστρεψα στη βάση μου και θα είμαι συνεπής στις αναρτήσεις
Ωραία τα χρώματα, όμως προσπαθώ να θυμηθώ αν είχαμε ποτέ ανεμώνες στο χωριό μου και δεν θυμούμαι. Ναι είχαμε παπαρούνες κατακόκκινες, όπως και να έχει τοπράγμα όταν τις βλέπω μπαίνει στο μυαλό μου μια Ανοιξιάτικη αισιοδοξία.
Ναι, Ντένη, αυτές είναι οι ανεμώνες… μόνο που με διέψευσαν, πέρασε μια εβδομάδα και κάτι μέρες κι αυτές ακόμη εκεί. Αγέρωχες και όμορφες! Στολίδια στα μάτια μου.
Κι εγώ τώρα να υποκλιθώ σε σένα και να σου πω ότι αμάρτησα στο όνομα αυτών των πανέμορφων λουλουδιών. Να με διαψεύσω πανηγυρικά, όπως γράφω παραπάνω στο Ντένη, διότι φαίνεται πως πείσμωσαν με τα λόγια μου κι όσο περνάνε οι μέρες όχι μόνο παραμένουν αλλά γίνονται και ομορφότερες!
Βρε, Χαρούλα, πες μου σε μάλωσα ποτέ για ασυνέπεια; Μη με κάνεις να αισθάνομαι άσχημα…
Αγαπώ όλα τα λουλούδια Στράτο, όπως λέμε στη Λεσβιακή διάλεκτο, σπάνια λέμε μου αρέσει χρησιμοποιούμε περισσότερο < το αγαπώ > είμαστε τριφεροί ανθρωποι οι Λέσβιοι. Οι ανέμώνες όμως είναι αυτές που αγαπάω περισσότερο. Αρχίζουν να ανθίζουν απ' το Δεκέμβρη και δεν υπάρχουν τότε άλλα λουλούδια, όταν πήγαιναν στα χόρτα οι γυναίκες έβγαζαν και ανεμώνες με τη ρίζα και λίγο χώμα τις βάζανε σε ένα μπωλ και κρατούσαν πάρα πολύ και μήνα πολλές φορές. Λάθος νομίζεις ότι μαραίνονται σαν τη παπαρούνα. Καλόσου βράδυ.
Εγώ, Δώρα μου, τα λουλούδια και τ' αγαπώ και μ' αρέσουν... άρα είμαι διπλά τρυφερός! Έτσι λένε...
Λανθασμένα τα όσα έγραψα για το πανέμορφο αυτό λουλούδι "της απλότητας, του εφήμερου,του κάλλους που… δεν διαρκεί, του εύθραυστου, αλλά και της μοναξιάς... τα παίρνω πίσω... Δέχομαι όποια τιμωρία... το αδίκησα.
Δέκα μέρες τώρα που τις έχω παρέα μου κι ακόμα στέκουν εκεί ωραιότατες!
Ήθελα να γράψω εκεί που "γέρνεις", αλλά ΔΕΝ γερνάς! Καθώς θα βρήκες πολλές ανεμοδαρμένες ανεμώνες στις πλαγιές του Υμηττού σήμερα. Θα σου είπαν ασφαλώς πως εκεί που γέρνουν και λυγίζουν από το βάρος, εκεί που δέρνονται από άγριο άνεμο, εκεί βρίσκουν την Αλήθεια τους, στην αντίσταση απέναντι σ όλα αυτά, κι εκεί βρίσκουν τη Δύναμη να χαμογελούν παρ Όλα αυτά! Όταν εσύ χαμογελάς, βοηθάς τον πιο αδύναμο να χαμογελάσει, και ο κόσμος έχει μιαν Ελπίδα!
Στο διάβα μου στο βουνό, δεν βρήκα ανεμώνες, βρήκα άλλα…
Κι επειδή ξέρω -το ’πιασα το υπονοούμενο…- ότι για αλλού προορίζονταν... Σου ομολογώ πως ναι, Τατιάνα, είναι κάποιες μέρες –πανάθεμα τες- που γέρνω (με ή δίχως εισαγωγικά) αλλά δεν γερνώ.
Θέλω να ξέρεις πως χαμογελώ, αλλά ενώ ήταν η εικόνα μου το χαμόγελο, φαίνεται πως πια δεν λάμπει… Αυτό κατάλαβα γι’ αυτό και η απόφαση…
Εστιάζω, κάνω «ζουμ» αν χρειαστεί κι αμέσως το «κλικ» για το αποτέλεσμα της εικόνας που θέλω να έχω… Θα τις αφήνω «έκθετες» ώστε να υπόκεινται σε φιλικές «επιθέσεις» και τα σχόλιά σας εδώ…
Στ΄αλήθεια φίλε μου. Αυτή είναι η ανεμώνη. Ένα σύμβολο που όμως δεν διαρκεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣοφά όλα όσα γράφειςς.
Ενα σύμβολο μοναξιάς και εφήμερου;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑδυνατώ να πιστέψω οτι τέτοια ομορφιά χαρακτηρίζεται έτσι.Αρνούμαι.
Γιατί είναι ένα λουλούδι που όσο πιο σπάνια μου παρουσιάζεται τόσο περισσότερο τ αναζητώ και τ αγαπώ!
Καλό βράδυ Στράτο,επέστρεψα στη βάση μου και θα είμαι συνεπής στις αναρτήσεις
Ωραία τα χρώματα, όμως προσπαθώ να θυμηθώ αν είχαμε ποτέ ανεμώνες στο χωριό μου και δεν θυμούμαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι είχαμε παπαρούνες κατακόκκινες,
όπως και να έχει τοπράγμα όταν τις βλέπω μπαίνει στο μυαλό μου μια Ανοιξιάτικη αισιοδοξία.
νάσαι καλά φίλε
Γαβριήλ
@ Dennis Kontarinis,
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, Ντένη, αυτές είναι οι ανεμώνες… μόνο που με διέψευσαν, πέρασε μια εβδομάδα και κάτι μέρες κι αυτές ακόμη εκεί. Αγέρωχες και όμορφες! Στολίδια στα μάτια μου.
Μα τι λες τώρα; Απλά λόγια είναι, όχι σοφά…
@ Χαρά Θ.,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ τώρα να υποκλιθώ σε σένα και να σου πω ότι αμάρτησα στο όνομα αυτών των πανέμορφων λουλουδιών.
Να με διαψεύσω πανηγυρικά, όπως γράφω παραπάνω στο Ντένη, διότι φαίνεται πως πείσμωσαν με τα λόγια μου κι όσο περνάνε οι μέρες όχι μόνο παραμένουν αλλά γίνονται και ομορφότερες!
Βρε, Χαρούλα, πες μου σε μάλωσα ποτέ για ασυνέπεια; Μη με κάνεις να αισθάνομαι άσχημα…
@ pylaros,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑποκλείεται να μην είχατε… Μοιάζουν με τις παπαρούνες σαν αδέρφια…
Και βέβαια είναι παιδιά της Άνοιξης!
Αγαπώ όλα τα λουλούδια Στράτο, όπως λέμε στη Λεσβιακή διάλεκτο, σπάνια λέμε μου αρέσει χρησιμοποιούμε περισσότερο < το αγαπώ > είμαστε τριφεροί ανθρωποι οι Λέσβιοι. Οι ανέμώνες όμως είναι αυτές που αγαπάω περισσότερο. Αρχίζουν να ανθίζουν απ' το Δεκέμβρη και δεν υπάρχουν τότε άλλα λουλούδια, όταν πήγαιναν στα χόρτα οι γυναίκες έβγαζαν και ανεμώνες με τη ρίζα και λίγο χώμα τις βάζανε σε ένα μπωλ και κρατούσαν πάρα πολύ και μήνα πολλές φορές. Λάθος νομίζεις ότι μαραίνονται σαν τη παπαρούνα. Καλόσου βράδυ.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Δώρα Γιαννάκου-Παρίση,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ, Δώρα μου, τα λουλούδια και τ' αγαπώ και μ' αρέσουν... άρα είμαι διπλά τρυφερός! Έτσι λένε...
Λανθασμένα τα όσα έγραψα για το πανέμορφο αυτό λουλούδι "της απλότητας, του εφήμερου,του κάλλους που… δεν διαρκεί, του εύθραυστου, αλλά και της μοναξιάς... τα παίρνω πίσω... Δέχομαι όποια τιμωρία... το αδίκησα.
Δέκα μέρες τώρα που τις έχω παρέα μου κι ακόμα στέκουν εκεί ωραιότατες!
Συγχωρέστε με...
Ήθελα να γράψω εκεί που "γέρνεις", αλλά ΔΕΝ γερνάς! Καθώς θα βρήκες πολλές ανεμοδαρμένες ανεμώνες στις πλαγιές του Υμηττού σήμερα. Θα σου είπαν ασφαλώς πως εκεί που γέρνουν και λυγίζουν από το βάρος, εκεί που δέρνονται από άγριο άνεμο, εκεί βρίσκουν την Αλήθεια τους, στην αντίσταση απέναντι σ όλα αυτά, κι εκεί βρίσκουν τη Δύναμη να χαμογελούν παρ Όλα αυτά! Όταν εσύ χαμογελάς, βοηθάς τον πιο αδύναμο να χαμογελάσει, και ο κόσμος έχει μιαν Ελπίδα!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Τατιάνα Καρύδη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο διάβα μου στο βουνό, δεν βρήκα ανεμώνες, βρήκα άλλα…
Κι επειδή ξέρω -το ’πιασα το υπονοούμενο…- ότι για αλλού προορίζονταν...
Σου ομολογώ πως ναι, Τατιάνα, είναι κάποιες μέρες –πανάθεμα τες- που γέρνω (με ή δίχως εισαγωγικά) αλλά δεν γερνώ.
Θέλω να ξέρεις πως χαμογελώ, αλλά ενώ ήταν η εικόνα μου το χαμόγελο, φαίνεται πως πια δεν λάμπει… Αυτό κατάλαβα γι’ αυτό και η απόφαση…
Σ’ ευχαριστώ πολύ για το πέρασμα.