Γράφεις: (στα χρόνια –τα πολλά υποσχόμενα– της άγουρης νιότης.)
Αυτή η άγουρη νιότη, αυτή που ξαφνικά έγινε τεχνητά ώριμη σαν το φρούτο που ωριμάζει κάτω από λάμπες φθοριούχου φωτώς για την εγρηγόρηση της ενηληκίωσης.
Τουλάχιστον αυτό συμβήκε σε αυτόν που καβάλησε το αλογάκι της θάλασσας. Χαιρετώ σε φίλε
Γαβριήλ
στα χρόνια –τα πολλά υποσχόμενα– της άγουρης νιότης.
Οι τόποι που γεννηθήκαμε δε χάνονται, φίλε μου. Κρεμιούνται στις λέξεις και τις χειρονομίες μας, αναπαύονται στο βυθό των ματιών μας. Κι όσα εκεί περάσαμε «στα χρόνια της άγουρης νιότης» -γιατί αυτά ζήσαμε εκεί- επανέρχονται ξανά και ξανά και κάποιες φορές καβαλάμε «το αλογάκι της θάλασσας» και τους επισκεπτόμαστε…
Yπέροχες φωτογραφίες φίλε Στράτο από την όμορφη πατρίδα σου. Συμφωνώ μ. αυτά που λές για τα τα χρόνια τα πολλά υποσχόμενα της άγουρης νιότης. Νάσαι καλά.
Με κολακεύουν τα καλά σου λόγια. Σ’ αυτά τα χρόνια, τα λίγα και αξέχαστα που έζησα εκεί πριν φύγω, ήταν που τόσο την αγάπησα κι αυτή η αγάπη δυνάμωσε από μακριά και με τη νοσταλγία έγινε έρωτας! Πώς να τα’ αρνηθώ…
Μπορεί να είμαι ο καπετάνιος σου, εσύ όμως είσαι ο πλοιοκτήτης κι εσύ αποφασίζεις… Αλλά τι λέμε τώρα, ό,τι ήθελες έγινε και με πολλή αγάπη (όπως πάντα…)
Εστιάζω, κάνω «ζουμ» αν χρειαστεί κι αμέσως το «κλικ» για το αποτέλεσμα της εικόνας που θέλω να έχω… Θα τις αφήνω «έκθετες» ώστε να υπόκεινται σε φιλικές «επιθέσεις» και τα σχόλιά σας εδώ…
Γράφεις: (στα χρόνια –τα πολλά υποσχόμενα– της άγουρης νιότης.)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή η άγουρη νιότη, αυτή που ξαφνικά έγινε τεχνητά ώριμη σαν το φρούτο που ωριμάζει κάτω από λάμπες φθοριούχου φωτώς για την εγρηγόρηση της ενηληκίωσης.
Τουλάχιστον αυτό συμβήκε σε αυτόν που καβάλησε το αλογάκι της θάλασσας.
Χαιρετώ σε φίλε
Γαβριήλ
στα χρόνια –τα πολλά υποσχόμενα– της άγουρης νιότης.
Φανταστικά υπεροχες!!! Αλήθεια σε μένα πότε θα αλλάξεις φωτογραφία; Ας πούμε μια περίπου σαν αυτές. Καλημέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι υπέροχο καλλιτεχνικό κολάζ, Στράτο!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνέδειξες την πατρίδα σου με τον πιο όμορφο τρόπο!!
Καλό Σαββατοκύριακο!
@ pylaros,
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι τόποι που γεννηθήκαμε δε χάνονται, φίλε μου. Κρεμιούνται στις λέξεις και τις χειρονομίες μας, αναπαύονται στο βυθό των ματιών μας. Κι όσα εκεί περάσαμε «στα χρόνια της άγουρης νιότης» -γιατί αυτά ζήσαμε εκεί- επανέρχονται ξανά και ξανά και κάποιες φορές καβαλάμε «το αλογάκι της θάλασσας» και τους επισκεπτόμαστε…
Καλό Σαββατοκύριακο!
@ Δώρα Γιαννάκου-Παρίση,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔώρα, σ’ ευχαριστώ!
Εσύ αποφασίζεις το πότε και με ποια θα ήθελες και ευχαρίστως θα το κάνω. Ξέρεις πολύ καλά πως την προσφορά μου την έχεις.
@ magda,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο παλεύω, Μάγδα. Το παλεύω να ταιριάξω ομορφιές όσο καλύτερα γίνεται.
Σ’ ευχαριστώ και να ‘σαι καλά!
Yπέροχες φωτογραφίες φίλε Στράτο από την όμορφη πατρίδα σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ μ. αυτά που λές για τα τα χρόνια τα πολλά υποσχόμενα της άγουρης νιότης.
Νάσαι καλά.
Λάθος κάνεις, εσύ αποφασιζεις γιατί εσύ είσαι ο καπετάνιος Στράτο, εγώ είμαι μαθητευόμενη και αν!!! Σας φιλώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Dennis Kontarinis,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε κολακεύουν τα καλά σου λόγια.
Σ’ αυτά τα χρόνια, τα λίγα και αξέχαστα που έζησα εκεί πριν φύγω, ήταν που τόσο την αγάπησα κι αυτή η αγάπη δυνάμωσε από μακριά και με τη νοσταλγία έγινε έρωτας! Πώς να τα’ αρνηθώ…
@ Δώρα Γιαννάκου-Παρίση,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεί να είμαι ο καπετάνιος σου, εσύ όμως είσαι ο πλοιοκτήτης κι εσύ αποφασίζεις…
Αλλά τι λέμε τώρα, ό,τι ήθελες έγινε και με πολλή αγάπη (όπως πάντα…)