Καταπώς ετάχθη από τότε. Τίποτα, θαρρείς δεν πήρε ο άνεμος. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Όλα στέκουν εκεί. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, ο χρόνος κι ο αδήριτος νόμος της φθοράς δεν τα πειράζει. Μονάχα τα προσπερνά και συνεχίζει…
Απάγκιο όπου σμίγουν, οι αγωνίες και οι λαχτάρες της θάλασσας με τις στεριανές προσδοκίες, και καταγράφουν τα γυρίσματα των καιρών. Οι έγνοιες και οι σκοτούρες των ανθρώπων της θάλασσας, που… σαν τους
κάβους των καϊκιών στα μουράγια, τους κρατούν δεμένους με το υγρό στοιχείο.
Κι εκεί, ανάμεσα στις δειλινές
ή πρωινές αποχρώσεις, οι αντανακλάσεις, τα καθρεφτίσματα και οι ανταύγειες
κάνουν παιχνίδια στην απόλυτη κυριαρχία της γαλήνης. Κι ένα γύρω στο μουράγιο
βάρκες και καΐκια, μικρά και μεγάλα σκαριά με ιδιαίτερα ονόματα (αγαπημένων και αγίων) δεμένα σε σκουριασμένες δέστρες με ξεφτισμένα καραβόσκοινα που έχουν ξανθίσει απ’
τον ήλιο.
Αυτές
είναι εικόνες από το λιμάνι της Μήθυμνας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εστιάζω, κάνω «ζουμ» αν χρειαστεί κι αμέσως το «κλικ» για το αποτέλεσμα της εικόνας που θέλω να έχω… Θα τις αφήνω «έκθετες» ώστε να υπόκεινται σε φιλικές «επιθέσεις» και τα σχόλιά σας εδώ…
Σας ευχαριστώ