Τα ΓΕΩΤΡΟΠΙΑ της Συλλογής μου

Το ΓΕΩΤΡΟΠΙΟ, ήταν για χρόνια το ένθετο εβδομαδιαίο περιοδικό της, πάλαι ποτέ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ. 

Συνδρομητής της εν λόγω εφημερίδας από την πρώτη ημέρα κυκλοφορίας της (21 Ιουλίου 1975) στην ξενιτιά μου τότε, και μετ’ έπειτα εδώ στην πατρίδα, όπου στις 14 Νοεμβρίου 2014 θα έπεφτε η αυλαία και ο τίτλος ΤΕΛΟΣ. Πλήγμα δυστυχώς για την ελληνική δημοσιογραφία.

Το Γεωτρόπιο, λοιπόν –ένθετο στο φύλλο της Σαββατιάτικης Ελευθεροτυπίας– ήταν από τα αγαπημένα μου. Έτσι άρχισα να τα κρατάω κάνοντάς τα συλλεκτικά για πολλούς λόγους που με γοήτευαν. Για τα ενδιαφέροντα θέματα, την ποιότητα ύλης, τις εξαιρετικές εικόνες, τις ενδιαφέρουσες κατηγορίες θεμάτων αλλά... και για κείνες τις «λυρικές παραβολές» –τα αινιγματικά σημειώματα στην τέταρτη σελίδα του– όπως ήταν, επί σειρά ετών (από τον Μάιο του 2000 ως τον Ιούνιο του 2002) τα ΦΑΞ του Σταύρου Απέργη . Αυτά τα μικρά «κομματάκια» γραμμένα με ευρηματικότητα κι αμεσότητα, με λυρισμό και χιούμορ, μας κέρδισαν και μας έκαναν φανατικούς αναγνώστες του Γεώ.

Το λιμάνι της Μήθυμνας

Καταπώς ετάχθη από τότε. Τίποτα, θαρρείς δεν πήρε ο άνεμος. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Όλα στέκουν εκεί. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, ο χρόνος κι ο αδήριτος νόμος της φθοράς δεν τα πειράζει. Μονάχα τα προσπερνά και συνεχίζει…

Απάγκιο όπου σμίγουν, οι αγωνίες και οι λαχτάρες της θάλασσας με τις στεριανές προσδοκίες, και καταγράφουν τα γυρίσματα των καιρών. Οι έγνοιες και οι σκοτούρες των ανθρώπων της θάλασσας, που… σαν τους κάβους των καϊκιών στα μουράγια, τους κρατούν δεμένους με το υγρό στοιχείο.

Κι εκεί, ανάμεσα στις δειλινές ή πρωινές αποχρώσεις, οι αντανακλάσεις, τα καθρεφτίσματα και οι ανταύγειες κάνουν παιχνίδια στην απόλυτη κυριαρχία της γαλήνης. Κι ένα γύρω στο μουράγιο βάρκες και καΐκια, μικρά και μεγάλα σκαριά με ιδιαίτερα ονόματα (αγαπημένων και αγίων) δεμένα σε σκουριασμένες δέστρες με  ξεφτισμένα καραβόσκοινα που έχουν ξανθίσει απ’ τον ήλιο.

Αυτές είναι εικόνες από το λιμάνι της Μήθυμνας