Γειτονιές της «αυθεντικότητας και της
καλοσύνης». Σοκάκια που παρέμειναν ίδια όπως τότε, επιστρέφουν και ξεδιπλώνονται, γεννούν τη νοσταλγία των
ειδυλλιακών εποχών και των ωραίων χρόνων, αυτών που
είχαμε την τύχη να ζήσουμε κι ολοένα ψάχνουμε να ξαναβρούμε. Μικρός
κι ανεκτικός ο κόσμος στις παλιές γειτονιές του Μολύβου –στα σοκάκια και στα πεζούλια του– η
γειτονία και η γειτόνισσα συνεχίζουν να υπάρχουν… ακόμη.
Λατρεύω τις γειτονιές, Στράτο. Και οι φωτογραφίες αναδεικνύουν την ομορφιά αλλά τη χάρη τους. Την καλησπέρα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια φαντάσου, Γιάννη, τη δική μου λατρεία που σαν παιδί τις περπάτησα...
ΔιαγραφήΚαλημέρα!