Σε κοραλλί και πορτοκαλί αποχρώσεις…

... ικανές ν’ αλλάξουν τη ρότα της ψυχής σου...

   Τόσο κοντά μου… Μια ανάσα, λες και περίμεναν να τ’ αγγίξω…

Υπέροχη εικόνα, ποιος το αμφιβάλλει;

Έχει αντιστοιχία με αυτό που βλέπει η ματιά μας…

Την ομορφιά!!!

Όσα αποτυπώνω σε εικόνα δεν θα ’λεγα ότι είναι μοναδικά…
Τα βλέπω, όμως, όσο πιο όμορφα γίνεται…

Θέλησα τα λίγα σκόρπια πέταλα του δρόμου

–που πριν βρεθούν εκεί ήταν κι αυτά λουλούδι–  

να ’ναι κι αυτά στην κορνίζα, μέρος της εικόνας…

Δεν τους αξίζει η αποφυγή…

Η αμηχανία μου μπροστά στο θαυμαστό...
Πώς να το προσπεράσεις;… Πως ν’ αντισταθείς;…
Αυτό κι αν είναι δίλημμα...

Η ομορφιά του, το χρώμα του, η υπόκλισή του (έτσι μοιάζει…)

σε προκαλούν…

Η διακριτικότητα της ομορφιάς…
Η φύση ζωγραφίζει, οι αισθήσεις χαλαρώνουν...

Σε μωβ αποχρώσεις...

Οι αποχρώσεις του με σκλαβώνουν.

Το θαυμάζω κάθε που το συναντώ στους δρόμους

(… εκεί το συναντώ)

κι ανάθεμα αν ξέρω το όνομά του…

«… κι αυτό περιγελά τον ποιητή

που πίστεψε ότι μπορεί να κρυφτεί μες το ποίημα»…

Τι είναι ποίηση; Και όποιος το ρωτάει:

 Ποίηση είναι τούτες οι φωτογραφίες…