Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

Δέντρινα δάκρυα…

Κάποιοι «τραυμάτισαν» βάναυσα το δέντρο
κι αυτό λύθηκε σε λυγμούς
με δέντρινα δάκρυα...






Τρίτη 13 Μαρτίου 2012

Παράθυρα…

 Σαρακοφαγωμένα σανίδια με αισθητή τη φθορά του χρόνου…
O αδήριτος νόμος της φθοράς…


 Έτοιμο να σωριαστεί, θαρρείς... ανυπεράσπιστο
H μνήμη του καιρού… Τα μονοπάτια του χρόνου…


 Παραθύρι μισάνοιχτο στην ελπίδα
στολισμένο αρμονικά με χειροποίητα στολίδια
 Η τέλεια συμφωνία…



Γλυκιά πινελιά το πορτοκαλί λουλούδι…
Και πίσω απ’ τις κουρτίνες κρυμμένα μυστικά κι οξειδωμένες κουβέντες…
Μηθυμναίος

Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

«Αμπελόεσσα Γη»

Ο Δημήτρης Ταλιάνης παρουσιάζει τη νέα, ενδιαφέρουσα δουλειά του, με τίτλο «Αμπελόεσσα Γη», στον πολυχώρο «Black Duck» (Χρήστου Λαδά 9α, Αθήνα)
Δημήτρης Ταλιάνης
Στην έκθεση παρουσιάζεται μια επιλογή από 30 φωτογραφίες, με αντικείμενο την άμπελο που συναντάται σ’ όλη την Ελλάδα ως εκλεκτό στοιχείο της ελληνικής φύσης που υπάρχει και έχει υμνηθεί από την εποχή του Ομήρου, ο οποίος αναφέρεται στην αμπελόεσσα ελληνική γη. Ο Δημήτρης Ταλιάνης αποτυπώνει με το μοναδικό φακό του όλες τις φάσεις της αμπελουργίας, επισκεπτόμενος πολλές περιοχές της χώρας μας με πλούσια αμπελοοινική παράδοση.
«Ο Δημήτρης Ταλιάνης παραμένει πιστός στην εξιστόρηση της σχέσης του ανθρώπινου εργόχειρου μέσα στο φυσικό τοπίο και μοναχικός μάστορας της χαμένης τέχνης του οπτικού σχολίου. Το έργο του παραπέμπει με επιμονή, εκτός του κάδρου, στον άνθρωπο που βρίσκεται πίσω από τα έργα, στην οργάνωση της δικής του τάξης, στον χειρώνακτα των αξιών του. Κι όταν οι πλοχμοί των αμπελιών δέσουν με την τοπογραφία, όταν οι καρποί φωτιστούν από την ματιά του, όταν το αμπέλι και το κρασί πάρουν τους δρόμους της ερημιάς ή της ξενιτιάς τους, απομένει μια μοναδική αίσθηση πληρότητας, που μας βοηθά στο σημαντικό: να αποκτήσουμε βίο και πολιτεία.
Η θητεία του Δ. Ταλιάνη στην Αμπελόεσσα γη ξεκινά τον Αύγουστο του 1990 στη Χαλκιδική, φωτογραφίζοντας τον τρύγο στο Πόρτο Καρράς. Στη συνέχεια παρακολουθεί το όργωμα, το κλάδεμα, το ξεβλάστωμα, το ξεφύλλισμα, και ξανά τον τρύγο. Ακολουθεί τους δρόμους του κρασιού σε βορρά και νότο, σε στεριά και σε νησιά».
 
Πάνος Θεοδωρίδης