Κι όμως, εκείνες θα επιμένουν ν’ ανθίζουν…

Οι ανθισμένες αμυγδαλιές, όπως κάθε χρόνο, είναι οι πρώτες που ανοίγουν το δρόμο προς την Άνοιξη.

Άνοιξη, εδώ και αιώνες, μυσταγωγία ζωής, αξία διαχρονική, χειροπιαστή, δίνει, με χίλιους τρόπους, τη δυνατή αίσθηση της ομορφιάς της ζωής. Παρότι ο καιρός, ως συνήθως, είναι απείθαρχος σε προβλέψεις, εκείνες θα επιμένουν, θ' ανθίζουν και το θαύμα δεν θα αργήσει… Κι αν ο χειμώνας έλεγε πως στην καρδιά του κρύβεται μια άνοιξη, ποιος θα το πίστευε;

 

Δυο περίτεχνα δαντελένια κουρτινάκια...

 

Δυο περίτεχνα δαντελένια κουρτινάκια, με βελονάκι απ’ το χέρι μιας υφάντρας, που, επί τούτου άφησε κενά στο πλέξιμό της, για να επιτρέπουν να εισχωρεί της ημέρας το φως. Αφήνοντας, αντάμα, να «γλιστράει» το «μέσα», έτσι ώστε κάτι να μαρτυράει στους «απ’ έξω»…

Αποχαιρετιστήρια ομορφιά στα φύλλα του φθινοπώρου…

Ο Αλμπέρ Καμύ έλεγε: «Το φθινόπωρο είναι μια δεύτερη άνοιξη, όπου κάθε φύλλο είναι ένα λουλούδι». 

Είναι γιορτή για τα μάτια αυτός ο «πλούσιος μαρασμός» που θαυμάζουμε καθώς επέρχεται η μετάβαση από μια εποχή στην άλλη. 

Ανέκαθεν ήμουν και παραμένω λάτρης της εποχής όπου το μονοχρωματικό πράσινο των φύλλων μετατρέπεται σε πανδαισία χρωμάτων σαν σε παλέτα στην οποία κυριαρχούν ένα σωρό χρώματα: το πορφυρό, το χρυσό, το κόκκινο, το μοβ, το πορτοκαλί, το καφέ, το κίτρινο...