Αφημένα στη
μοίρα τους χαλάσματα, άδεια σπίτια,
παρατημένα στου καιρού το πέρασμα, που τα τρώει. Τα κοιτάς, μόνο γιατί
εμπεριέχουν αναμνήσεις. Στέκουν εκεί σαν σκίτσα που δεν τέλειωσαν. Γέρασαν,
τα ξέχασαν κι αυτοί που κάποτε τα ζούσαν. Πόσα όνειρα δεν στέγασαν, πόσες
ανάσες… Τα αντικρίζεις και νιώθεις τη σκουριά του
χρόνου και της εγκατάλειψης. Μαγνητίζουν το βλέμμα φέρνοντας στο νου το
μεγαλείο μιας άλλης εποχής που πέρασε και πάει… Επάνω τους ο χρόνος μοιάζει να έχει ακινητοποιηθεί σε περασμένες δεκαετίες… Μέσα από
τα ερείπια και τα χαλάσματα διαγράφεται έντονα η στιγμή στο παρελθόν, η ζωή, η
ανάμνηση, η νοσταλγία, η θλίψη… Κάθε
κλειστή πόρτα, κάθε μανταλωμένο παραθυρόφυλλο, κάθε σκουριασμένο κάγκελο, κάθε
πατημασιά έχει να διηγηθεί μια ιστορία. Δραματική εγκατάλειψη. Εικόνες που σου
αφήνουν περιθώρια να φτιάξεις ιστορίες.
Αρχοντικό στο
έλεος της εγκατάλειψης και της φθοράς…
Φαρών και Ηροδότου γωνία…
Χορτάριασε, τώρα έχει παρέα…
κι όσο αντέξει…
Το πράσινο κρύβει όσο μπορεί το ερείπιο…
Προσοχή, μην
παρκάρετε, κίνδυνος κατάρρευσης