Μου έχει γίνει συνήθεια και μόνιμο θέμα,
Βήματα που με γυρίζουν πίσω…
Κι αυτό που ψάχνω μακριά, πάλι
κοντά του με γυρνά...
Γιατί θέλω να νοιώσω τη μοναξιά του να μιλά.
Γιατί θέλω να νοιώσω τη μοναξιά του να μιλά.
Κι αυτό μου μιλάει πια με το δικό του τρόπο...
Με την ξεπεσμένη αρχοντιά του...
Οι τοίχοι μάρτυρες βουβοί με χρώματα παλιά, ξεθωριασμένα…
Πόρτες, παράθυρα κλειστά, λουλούδια ξεραμένα…