Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015

Παράξενα δέντρα στο Μιζούρι και… τα φρούτα τους

Αυτό το παράξενο κι όμορφο μικρό δέντρο, άγνωστο σε μένα, που συνάντησα στο Missouri και συγκεκριμένα στο Saint Louis, αν και στα μέσα του Νοέμβρη έχασε τα φύλλα του (φυλλοβόλο γαρ) έμειναν, ωστόσο –για να το ομορφαίνουν– κάτι φωτεινά κόκκινα (ίδια με κεράσια) φρούτα ή καρποί αν θέλετε. Κι ήταν αυτά που κίνησαν την προσοχή μου ώστε να τα φωτογραφήσω.
Το όνομά του δέντρου δεν το γνωρίζω. Ρώτησα, έψαξα… βρήκα! Όμως με κάθε επιφύλαξη αναφέρω τα αποτελέσματα της αναζήτησης, ελπίζοντας να τύχουν –αν τύχουν– διόρθωσης. 
Και είναι: Possumhaw ή Autumnberry (?)




 Το φρούτο στο πιάτο…



Nandina Doméstica 

Elaeagnus umbellata - Autumn olive


Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015

Πίσω απ' τις περσίδες. Ταξιδεύουσα...


Η ψυχή χρειάζεται μια εικόνα για να ταξιδέψει…
Και το ταξίδι, ψυχή για ν’ αρχίσει…
Δίνει φτερά στη σκέψη. Το ονειρεύεσαι. Το λογαριάζεις!

Συντροφιά με τις σκέψεις…


Έξω δε βρέχει… στάζει βροχή. Μονότονα…
Ήχος μονότονος σαν χτυποκάρδι…
Γαλήνια ρέμβη. Λογισμός που τρέχει. Αδιατάραχτη προσμονή…


Και στα ενδιάμεσα εξελίχθηκαν έγχρωμες φθινοπωρινές συμπτώσεις…
Στα όριά τους…

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2015

Walking in Saint Louis

Η αλήθεια της φύσης περνάει τη φάση της φθινοπωρινής μεταμόρφωσης… 
Σάββατο πρωί.
Βολτάροντας φωτογράφησα ένα δέντρο κι αυτό ευθύς κοκκίνισε…
Μήπως από ντροπή;…


Η φύση φόρεσε τα φθινοπωρινά της.
Το επιβεβαιώνουν τα πυρόμορφα χρώματα των δέντρων…


Κι ακόμη δεν είδατε τίποτα.
Το φθινόπωρο υπόσχεται (πάντοτε υπόσχεται) κι άλλες ομορφιές!


Φθινοπωρινή πανδαισία χρωμάτων…
Τα φύλλα ταξίδεψαν και τώρα ξαποσταίνουν στο έδαφος. 
Χαλί που δεν πάει στην καρδιά σου να το πατήσεις…





Κυριακή 7 Ιουνίου 2015

Άραγε, ποιο να’ ναι το όνομά του;…

Τούτη την εποχή, στο νησί μου, τη Λέσβο, στις άκρες των δρόμων κυριαρχεί,
μέσα στο απόλυτο πράσινο, τούτο το αγριολούλουδο που,
με τις μοβ αποχρώσεις του,
συμπληρώνει την ανυπέρβλητη ομορφιά του όλου τοπίου.

Άραγε, ποιο να’ ναι το όνομά του;…





Εγώ, μόνο το θαύμασα, δεν ρώτησα να μάθω…


Τετάρτη 29 Απριλίου 2015

Χαλάσματα αφημένα στη μοίρα τους…

Αφημένα στη μοίρα τους χαλάσματα, άδεια σπίτια, παρατημένα στου καιρού το πέρασμα, που τα τρώει. Τα κοιτάς, μόνο γιατί εμπεριέχουν αναμνήσεις. Στέκουν εκεί σαν σκίτσα που δεν τέλειωσαν. Γέρασαν, τα ξέχασαν κι αυτοί που κάποτε τα ζούσαν. Πόσα όνειρα δεν στέγασαν, πόσες ανάσες… Τα αντικρίζεις και νιώθεις τη σκουριά του χρόνου και της εγκατάλειψης.  Μαγνητίζουν το βλέμμα φέρνοντας στο νου το μεγαλείο μιας άλλης εποχής που πέρασε και πάει… Επάνω τους ο χρόνος μοιάζει να έχει ακινητοποιηθεί σε περασμένες δεκαετίες… Μέσα από τα ερείπια και τα χαλάσματα διαγράφεται έντονα η στιγμή στο παρελθόν, η ζωή, η ανάμνηση, η νοσταλγία, η θλίψη… Κάθε κλειστή πόρτα, κάθε μανταλωμένο παραθυρόφυλλο, κάθε σκουριασμένο κάγκελο, κάθε πατημασιά έχει να διηγηθεί μια ιστορία. Δραματική εγκατάλειψη. Εικόνες που σου αφήνουν περιθώρια να φτιάξεις ιστορίες.

Αρχοντικό στο έλεος της εγκατάλειψης και της φθοράς…
Φαρών και Ηροδότου γωνία…

Όλα ερμητικά κλειστά κι αμπαρωμένα…
Χορτάριασε, τώρα έχει παρέα
κι όσο αντέξει… 
Το πράσινο κρύβει όσο μπορεί το ερείπιο…
Προσοχή, μην παρκάρετε, κίνδυνος κατάρρευσης
Εξώπορτα και μπαλκόνι, πόσο ακόμη θ’ αντέξουν;…

Σάββατο 25 Απριλίου 2015

Λιμανίσιες εικόνες…

Λιμανίσιες εικόνες με σκουριασμένες άγκυρες και δέστρες,
γερασμένα σκαριά αποκλεισμένα από ταξίδια,
ξεφτισμένα καραβόσκοινα που ξανθαίνουν στον ήλιο,
άλμπουρα στραμμένα στον ουρανό,
όλα ξεγελούν την ύπαρξή τους… 
Δέστρες που αντέχουν...
Γερασμένα σκαριά στα ήρεμα νερά· ρωμαλέα κάποτε στις άγριες φουρτούνες…
Κάποτε αρμένιζε, τώρα ξαποσταίνει στο μόλο… 

Κουρασμένα βαπόρια δεμένα στο μουράγιο… κάνουν υπομονή και κουράγιο…
σκουριασμένες άγκυρες,  σφιχτοδεμένα παλαμάρια, άχρηστα...
ξεφτισμένα καραβόσκοινα... 
που ξανθαίνουν στον ήλιο

Κι άλμπουρα στραμμένα στον ουρανό 
να ψάχνουν θεό…