Ξύπναγα σχεδόν χαράματα για να μη χάσω
την… τελετουργία. Αυτή τη μαγεία της ανάδυσης του ήλιου. Μεγάλη υπόθεση -και…
ευλογία μαζί- ο πρωινός περίπατος που άπλετα σου χαρίζει ομορφιές να γευτείς!
- Και πώς μπορείς να χορτάσεις την ομορφιά;
Ψάχνοντας την ψυχή σου και μαζί μια μικρή ηλιαχτίδα που
μόλις ξεπροβάλει…
Έφτανε μια ηλιαχτίδα και μόνο για να διώξει μακριά ένα
σωρό σκιές.
Μια ομορφιά φτιαγμένη από θνητές στιγμές… Να ζεις με τα λίγα και ν’
απολαμβάνεις τα πολλά!
Κι ανάμεσα στις φυλλωσιές, μέσα στη σιωπή, συναντούσα την ομορφιά
της φύσης και… ξεχνούσα την αγριότητα του κόσμου…
Υπάρχουν
σιωπές που δεν πρέπει να τις ταράζουμε. Σαν τα ήσυχα νερά μας γαληνεύουν.
Σταγόνες από φως...
- Κι εγώ, τι
είμαι μέσα σε όλα αυτά;
Τίποτα
παραπάνω από ένα βλέμμα που τρέχει, που τρέχει αδιάκοπα. Όπου και να τ’ ακουμπούσα ανασηκώνονταν όνειρα. Αυτό
από πάντα με γιάτρευε.
Πουθενά αλλού δεν είχα νιώσει την ψυχή μου να πλησιάζει
τόσο πολύ στη γαλήνη.