Ξαναφέρνω στο μυαλό μου στιγμές και στα μάτια μου εικόνες
θέρους,
για το μόνο σκοπό, να μείνουν εκεί
–στο μυαλό και στα μάτια μου–
ως ένα αξεδιάλυτο, συνεχόμενο παρόν…
Αν είναι δυνατόν!
Δεν μπορώ να ανεχθώ, η λάμψη τους
–αυτή
που ένιωσα όταν τ’ αντίκρισα–
να αργοσβήνει καθώς με τον καιρό θα βυθίζονται, όλο και περισσότερο,
στα βαθιά της θύμησής μου.
Να μείνουν εκεί θέλω ως ένα αξεδιάλυτο, συνεχόμενο
παρόν…
Αν είναι δυνατόν!
Σα να ’μαι στο παράθυρό μου
και ν’ αγναντεύω τούτο το αγκυροβολημένο λευκό
ιστιοφόρο.
Η θάλασσα μπροστά μου, μ' έναν τρόπο μαγικό, με ηρεμεί.
Το αυθεντικό αιγαιοπελαγίτικο χρώμα της
και η κρυστάλλινη διαύγειά της με ξεσηκώνουν.
Σ’ αυτήν αρμενίζουν, προς το παρόν, τα
όνειρά μου…
Τέτοιες εικόνες «τρυπώνουν» στη
φαντασία μου.
Αν είναι δυνατόν!
Εκεί στον τόπο μου, η κάθε στιγμή σού χαρίζει έγχρωμες πινελιές
και σου ζητά να τις δεις και να τις
απολαύσεις.
Σοκάκια που
παρέμειναν ίδια όπως τότε…
Τώρα γεννούν τη νοσταλγία των ειδυλλιακών εποχών και των ωραίων χρόνων,
αυτών που είχαμε την τύχη να ζήσουμε κι ολοένα ψάχνουμε
να ξαναβρούμε.
Σε κάποιες γειτονιές
–στα
σοκάκια και στα πεζούλια τους–
η γειτονία και η γειτόνισσα συνεχίζουν να υπάρχουν…
ακόμη.
Αν είναι δυνατόν!
Εικόνες θέρους… Πτυχές της άφθαρτης Λεσβιακής γης.
Αναδύονται, τώρα
–επιστρέφουν
και ξεδιπλώνονται–
στη φαντασία μου
και γίνονται αντίδοτο σε καταθλιπτικούς και δύσκολους καιρούς.
Αν είναι δυνατόν!