(καλαισθησία στη γραφή και γενναιοδωρία στην προσφορά)
Εκτιμάς και… ερμηνεύεις…
Με συντροφιά γουλιά γουλιά να πούμε δυο κουβέντες.
Οι δυο να γίνουν τρεις κι ακόμα πιο πολλές.
Να φτιάξουμε λίγες στιγμές,
μέχρι να μας μεθύσουν…
Μη σκας για το λογαριασμό…
χάρισμα είναι ο μεζές, δε βλέπεις;
Εκτός και αν τον προτιμάς με την οκά!
Μηθυμναίος
Μετά από το πάτημα των σταφυλιών στον ΛΙΝΟ, ασφαλώς με τα πόδια, αυτά που απόμεναν τα λέγαμε ΤΣΙΠΟΥΡΑ, τα βάζαμε λοιπόν σε μια μηχανή και με το χέρι τα πιέζαμε να βγάλουν το υπόλοιπο ζουμί που είχαν, Με αυτό φτιάχναμε μουσταλευριά κι ένα είδος σαν πετιμέζι το λέγαμε ΚΟΤΟ το βάζαμε σε μουκάλι ακι το τρώγαμε τον χειμώνα με ψωμί. είχε γεύση γλυκόξυνη.
ΑπάντησηΔιαγραφή¨ολα αυτά το 1939 μετά ήρθε ο πόλεμος και δεν ξανακάναμε τίποτα.
Προ καιρού είχα πάει στην Βόρειο Ήπειρο εκεί όλος ο κόσμος πίνει τσίπουρο, ακόμα και με τον πρωινό καφέ!
η φωτογραφία με τη λέξη ΟΚΑ κάτι που έχει πια εκλειψει από τη σημερινή κοινωνία.
Όμως όπως λέι και η παροιμία
Recordar es Vivir
είναι κάτι που μας ευχαριστεί.
χαιρετώ σε φίλε
Γαβριήλ
Παληές αλησμόνητες εποχές φίλε μου.Τότε που πιό πολύ μέτραγε το αίσθημα και λιγότερο το χρήμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι΄αυτή η ζυγαριά σου της οκάς πόσα μου φέρνει στο μυαλό και τι αλησμόνητες εποχές μας ξυπνάει.
Νάσαι καλά.
Κι εγω που δεν έχω τις ίδιες αναμνήσεις με τους παραπάνω Κυρίους πρόλαβα όμως πολλά απο αυτά που κατά καιρούς αναρτάς,θαυμάζω κι αναπολώ τις χαμένες εποχές της αθωότητας και της ευαισθησίας και όλα τα υλικά που τις αναμοχλεύουν κι εσυ το κάνεις πολύ συχνά και σ ευχαριστώ απο καρδιάς!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ pylaros,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εμείς το λέγαμε βράσμα… αυτό φίλε Γαβριήλ.
Και την οκά και τα δράμια τα θυμάμαι… δε ξεχνιούνται… και μας ευχαριστεί, βεβαίως, βεβαίως!
«Recordar es Vivir»!!!
Indiscutiblemente!
@ Dennis Kontarinis,
ΑπάντησηΔιαγραφή… «φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα και ιστορία οι παρέες»! Γιατί παρέα χρειάζεται να πας εκεί για ένα τσίπουρο και να γευτείς τζάμπα τα μεζεδάκια.
Θα θυμάσαι πως η οκά είχε τετρακόσια δράμια… όσα και τα μυαλά μας… Θυμάσαι: «Τα μυαλά σου τετρακόσια»… μας έλεγαν…
@ Χαρά Θ.,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα εσύ είσαι μικρή, βρε Χαρικλάκι, που πας να μπλέξεις τώρα με την εποχή της οκάς…
Αχ να ‘ξερες εγώ πως αναπολώ αυτές τις «χαμένες εποχές της αθωότητας και της ευαισθησίας» γι’ αυτό το λόγο και επαναλαμβάνομαι…
Έχουμε άποψη γι’ αυτά, τούτα τα τωρινά είναι που μας ξενίζουν…